Mandy’s Column
WPK/Westlandia
NIEUWS
Rolstoelhandbal
Het schrijven van deze column gaat net zo snel als dat ik mezelf voortbewoog in de rolstoel twee en een halve week geleden. Dus sorry voor de mensen die al ruim twee weken aan het wachten zijn op de nieuwe column. Hij werd zelfs in verschillende verhalen op Facebook al aangekondigd. Maar bij deze Mandy’s Column van deze week (of nouja, eigenlijk van zaterdag een paar weken geleden).
Daar zaten we dan, zaterdagochtend 18 mei 2019, met z’n alle in een rolstoel. Nee gelukkig niet omdat ik weer eens geblesseerd was, maar omdat we uitgenodigd waren om een wedstrijdje te spelen tegen het rolstoelhandbalteam van Quintus. De heren van heren 3, misschien beter bekend onder de namen Eviek’s Vrolijke Veldboeket, het eerste team van buiten of de donderdagavondgenieters, zijn al een paar jaar de vaste tegenstander van het rolstoelteam. In ieder geval één keer per jaar proberen zij wel tegen elkaar te handballen. En dit jaar mochten er gelukkig ook een paar dames meedoen. Normaal zijn dat de trouwe supporters van de heren, maar vandaag mochten ze eindelijk samen handballen. Een lekker clubje ongeregeld zo bij elkaar.
Hoe dit clubje ongeregeld ontstaan is en waarom ze ondertussen iedere zondagavond bij elkaar op de bank zitten om Married at first sight en daarna 1 tegen 100 te kijken, snapt eigenlijk helemaal niemand. Of nouja bijna niemand, want wij hebben deze mooie vriendengroep te danken aan 1 persoon: Charles Wortelboer. Hij nodigde ons uit in zijn huis in België. Het was zijn verjaardag waar deze groep het langst bleef hangen. En hij zorgt er elke donderdagavond weer voor dat de kantine open en gevuld is tot in de vroege uurtjes. Charles het is mooi om te zien hoe erg je geniet van onze gezelligheid, maar bij deze willen wij jou bedanken voor de mooie vriendengroep die je ons hebt gegeven!
Maar terug naar het zooitje ongeregeld dat had plaatsgenomen in de rolstoel. Eerst werd er wat onwennig rondgereden, maar al snel kregen de meeste de stoel aardig onder de knie. Na een warming-up en wat oefeningetjes konden de partijtjes beginnen. Het zooitje ongeregeld mocht het opnemen tegen de rolstoelers van Quintus. Dat wij drie van de vier wedstrijden zouden winnen, had niemand van te voren verwacht. Tja, het is dan wel handballen in een stoel, maar een aantal dingen veranderen nooit. Martijn kon nog steeds niet verdedigen. Jordy was af en toe gewoon te klein om de bal te vangen. Daniëlle en ik hadden moeite met de bal en gaven de schuld aan het harsloze spel. Iris sprong nog steeds niet als ze van afstand schoot. Djon ging net zo snel en roekeloos in de breakout als anders. Nu kon hij zijn lange armen gebruiken in plaats van zijn lange benen. Titus verdeelde het spel en deed dat prima vanuit het doel, dan kon hij af en toe nog een break aangooien die toch niet aankwam. Gido was topscoorder, net als bij heren 3. Het lekkere geklets van Sabine hebben we heel de training gehoord. Mike gebruikten al zijn kracht om niet omver gebeukt te worden. En Erik was weer lekker fanatiek als altijd. Iedereen kon dus mooi zijn eigen talenten gebruiken om van deze dag een groot succes te maken.
En een groot succes was het zeker. Rolstoelers bedankt voor het aanleren van dit mooie spel! We hebben hard gelachen met z’n alle. En laat dat nu precies het allerbelangrijkste zijn als je aan het sporten bent. Geniet en maak plezier, dan komen de resultaten vanzelf. Jullie hebben deze zaterdagochtend bewezen dat dit altijd telt. We hebben niet voor niets drie keer gewonnen 😉
Rolstoelhandballen, ik zal het zeker aanraden aan iedereen die geblesseerd raakt en nog geen afscheid kan nemen van het mooie handbalspelletje. Ik hoop dat ik er zelf nog een aantal jaar mee kan wachten, maar zal volgend jaar zeker weer meedoen met heren 3! Ik kijk er nu al naar uit!
Mandy’s Column “De lelijke werkelijkheid van de week van de scheidsrechter”
Twee weekenden lang kwamen er verschillende dozen chocola, zeepjes en zelfgebakken cakes voorbij op de handbalvelden. Dit was allemaal geregeld voor die belangrijke vrijwilliger, de scheidsrechter. Het was de week van de scheidsrechter en wat is het fijn dat er bij deze belangrijke taak stilgestaan wordt. Maar toch vraag ik mezelf af,
Mandy’s Column “Redder in nood”
Moederdag, dé dag om je moeder in het zonnetje zetten en afgelopen zondag gebeurde dat wel erg letterlijk.
Mandy’s Column “Blessures overwinnen met onvergetelijke liefde ”
Een schouder uit de kom, een afgescheurde kruisband, een gebroken vinger of ingescheurde enkelbanden. Het zijn blessures die helaas te vaak voorkomen bij de handbal. De een is er wat gevoeliger voor dan de ander, maar we ontkomen er niet aan. En ik spreek uit ervaring…
Mandy’s Column “Wie kan mij vertellen wat ik dit weekend heb gedaan? ”
Voor sommige gezinnen is het paasweekend het moment om samen te ontbijten, eieren te zoeken of naar de kerk te gaan. Het maakt niet uit wat het plan is, als ze maar gezellig samen zijn. Voor de gezinnen met handballende kinderen is dit een onbegonnen zaak. Dan is het paasweekend het moment om de tassen te pakken en op toernooi te gaan. Tweede paasdag zal de wasmachine overuren draaien, vooral met zwarte sportkleding, en is de grootste activiteit die uitgevoerd zal worden, bijslapen. Dit jaar was het ook weer niet anders.
Mandy’s Column “Hup groen!”
Het is alweer anderhalve week geleden, maar het zal iedereen nog lang bijblijven, de seizoensafsluiting 2018-2019. De tribune was nog 1 keer vol en het feest ging door tot in de vroege uurtjes. Sommige zijn nog steeds herstellende (al kan dat ook zijn van het herenfeest, afgelopen weekend). Het was een mooie avond van samenzijn en “Hup groen!” galmde hard en vaak over de tribune. Heel de selectie ging er beter van spelen, maar het werd geroepen speciaal voor jou!
Mandy’s Column “Precies één jaar…”
Aankomend weekend is het zover, de laatste wedstrijden van het seizoen zullen gespeeld worden voor de heren- en damesteams die het buitenseizoen overslaan. Nog één weekje trainen en dan zit het er alweer op. Het is nog niet te beseffen, maar over een week is ons seizoen gewoon alweer afgelopen.
Mandy’s Column “Ga je alweer naar de handbal? ”
Vaak genoeg krijg je de opmerking naar je hoofd: “Ga je alweer naar de handbal? Kan je niet gewoon een keer afzeggen?” Wij, als handballende teamsporters, lachen dan hard en zeggen dat dit niet kan. En al kan het wel, zouden we het niet doen. Het team staat er namelijk voor jou en jij zult er staan voor het team.
Mandy’s Column “Ook een scheidsrechter kan winnen en verliezen”
Iedere wedstrijd komen ze weer in hun mooie zwarte tenue het veld opgelopen. Soms zijn ze alleen en soms samen met hun maat, maar altijd met een grote glimlach op hun gezicht. Ze mogen weer en zijn er klaar voor om er een mooi potje handbal van te maken. Eigenlijk zijn het net spelers alleen dan in een ander tenue.
Mandy’s Column “Kleedkamerliefde”
Het bestaat uit vier muren die een klein hok vormen. De oude goedkope tegeltjes aan de muur en een koude vloer zorgen voor een kille uitstraling. De ijzeren bankjes waar je nooit lekker op kunt zitten en de enorme hoeveelheid kapstokhaakjes waar iedereen wel eens zijn hoofd tegen heeft gestoten maken het niet heel veel beter op.
Mandy’s Column “Handbalvriendschap”
Handbalvriendschap, als je niet op de handbal zit is het niet te begrijpen en als je wel op de handbal zit is het niet te beschrijven. En toch ga ik dat vandaag proberen, want soms moeten we daar gewoon even bij stilstaan.
Mandy’s Column “Spelleider? SUPERHELD!”
Elk weekend staat ze daar weer. De vrouw in het grijze shirt. Er staat groot spelleider op de achterkant en ze doet haar uiterste best om die taak waar te maken.
Mandy’s Column “Topprestatie damesselectie”
Aan het begin van dit seizoen hebben we als damesselectie veel bij elkaar gezeten. Vooral om te bespreken wat onze doelstelling was en hoe we dit gingen bereiken met z’n alle. Nu een half seizoen later kunnen we wel stellen dat een top 3 klassering erg moeilijk gaat worden. Maar is onze doelstelling mislukt?
Mandy’s Column “Het resultaat: 6 lange bruine vlechten”
Daar zat je dan een grote glimlach op je gezicht. In je hand had je het resultaat van 3 jaar lang sparen. Het waren zes bruine vlechten van 30 centimeter.
Nee Cas, het was zoveel meer!
Mandy’s Column “Heren 2”
Het is zondag, midden op de dag, als heren 2 zich klaarmaakt voor de eerste thuiswedstrijd van 2019. Op de harde blauwe stoeltjes van de tribune verzamelen een handjevol ouders. Iedere thuiswedstrijd zijn zij weer aanwezig, de harde kern die ervoor zorgt dat de kantine nog even open blijft