Mandy’s Column
WPK/Westlandia
NIEUWS
Blessures overwinnen met onvergetelijke liefde
Een schouder uit de kom, een afgescheurde kruisband, een gebroken vinger of ingescheurde enkelbanden. Het zijn blessures die helaas te vaak voorkomen bij de handbal. De een is er wat gevoeliger voor dan de ander, maar we ontkomen er niet aan. En ik spreek uit ervaring…
Een verkeerde landing, per ongeluk op iemand zijn voet gaan staan of blijven haken in iemand zijn shirt. Een ongeluk zit in een klein hoekje zeggen ze, maar onze sport maakt dat hoekje toch iets groter. Daar kunnen we niks aan veranderen. En toch kiezen we met z’n allen voor deze sport.
Te vaak ben ik in dat iets te grote hoekje geweest. Soms was het met een weekje rust wel weer genezen en soms liep ik maanden op krukken. Vele mensen hebben aan mij gevraagd waarom ik iedere keer weer terug wilde komen in het veld. Al die keren heb ik dat niet eens gezien als keuze. Het was niet de vraag waarom ik weer ging handballen, maar wanneer. Het zou mij een hoop frustratie gescheeld hebben als ik gewoon netjes naar al die mensen geluisterd had. Dat ik gestopt zou zijn na die eerste blessure en op een veilige sport zou gaan, als die er is tenminste. Maar als ik de mogelijkheid had om het allemaal opnieuw te doen, zou ik weer precies hetzelfde hebben gedaan.
Want tegenover die frustratie staat de onvoorwaardelijke liefde van je medespeelsters, coaches, trainers en vaste supporters. Zonder al deze steun kun je de blessures niet overwinnen. Het zijn de mensen die je thuis brengen met een persoonlijke ambulance en vervolgens diezelfde week nog een fruitmandje komen brengen of een kaartje sturen. Zij maken samen met jou het revalidatieplan en hopen dat je zo snel mogelijk weer binnen die welbekende lijnen staat (soms hopen ze dat zelfs nog harder dan dat je dat zelf doet). Deze onvoorwaardelijke liefde zorgt er ook voor dat je heel vaak boos bent op deze mensen. Want zij doen voorzichtig met je, als je dat zelf niet meer bent. Het zijn je teamgenoten waar je chagrijnig van wordt, omdat ze je wisselen tijdens een partijtje op de training. Zelfs als ze dan met een man minder door moeten spelen. En coaches houden je aan de kant of laten je niet eens spelen in belangrijke wedstrijden. Terwijl jij dacht dat dit wel kon. Je weet dat ze dit doen om je te beschermen, maar bedenkt dat altijd pas achteraf.
En laten we nu eens al die mensen bedanken, in plaats van heel boos worden en vinden dat we wel weer kunnen spelen! Want blessures, we ontkomen er niet aan. Ik weet als geen ander hoe het is als iedereen voorzichtig met je omgaat, omdat je voor de zoveelste keer geblesseerd bent geraakt. Ik heb mezelf wel eens afgevraagd waarom ik zoveel heb kunnen laten, kunnen revalideren, kunnen trainen en aan de kant heb kunnen zitten, zonder dat ik het opgaf om nog te herstellen van blessures. Het enige antwoord wat ik daarop heb?
“Dat komt door jullie met je onvergetelijke liefde en bescherming, bedankt!”
Mandy’s Column “De lelijke werkelijkheid van de week van de scheidsrechter”
Twee weekenden lang kwamen er verschillende dozen chocola, zeepjes en zelfgebakken cakes voorbij op de handbalvelden. Dit was allemaal geregeld voor die belangrijke vrijwilliger, de scheidsrechter. Het was de week van de scheidsrechter en wat is het fijn dat er bij deze belangrijke taak stilgestaan wordt. Maar toch vraag ik mezelf af,
Mandy’s Column “Rolstoelhandbal”
Het schrijven van deze column gaat net zo snel als dat ik mezelf voortbewoog in de rolstoel twee en een halve week geleden. Dus sorry voor de mensen die al ruim twee weken aan het wachten zijn op de nieuwe column. Hij werd zelfs in verschillende verhalen op Facebook al aangekondigd. Maar bij deze Mandy’s Column van deze week (of nouja, eigenlijk van zaterdag een paar weken geleden).
Mandy’s Column “Redder in nood”
Moederdag, dé dag om je moeder in het zonnetje zetten en afgelopen zondag gebeurde dat wel erg letterlijk.
Mandy’s Column “Wie kan mij vertellen wat ik dit weekend heb gedaan? ”
Voor sommige gezinnen is het paasweekend het moment om samen te ontbijten, eieren te zoeken of naar de kerk te gaan. Het maakt niet uit wat het plan is, als ze maar gezellig samen zijn. Voor de gezinnen met handballende kinderen is dit een onbegonnen zaak. Dan is het paasweekend het moment om de tassen te pakken en op toernooi te gaan. Tweede paasdag zal de wasmachine overuren draaien, vooral met zwarte sportkleding, en is de grootste activiteit die uitgevoerd zal worden, bijslapen. Dit jaar was het ook weer niet anders.
Mandy’s Column “Hup groen!”
Het is alweer anderhalve week geleden, maar het zal iedereen nog lang bijblijven, de seizoensafsluiting 2018-2019. De tribune was nog 1 keer vol en het feest ging door tot in de vroege uurtjes. Sommige zijn nog steeds herstellende (al kan dat ook zijn van het herenfeest, afgelopen weekend). Het was een mooie avond van samenzijn en “Hup groen!” galmde hard en vaak over de tribune. Heel de selectie ging er beter van spelen, maar het werd geroepen speciaal voor jou!
Mandy’s Column “Precies één jaar…”
Aankomend weekend is het zover, de laatste wedstrijden van het seizoen zullen gespeeld worden voor de heren- en damesteams die het buitenseizoen overslaan. Nog één weekje trainen en dan zit het er alweer op. Het is nog niet te beseffen, maar over een week is ons seizoen gewoon alweer afgelopen.
Mandy’s Column “Ga je alweer naar de handbal? ”
Vaak genoeg krijg je de opmerking naar je hoofd: “Ga je alweer naar de handbal? Kan je niet gewoon een keer afzeggen?” Wij, als handballende teamsporters, lachen dan hard en zeggen dat dit niet kan. En al kan het wel, zouden we het niet doen. Het team staat er namelijk voor jou en jij zult er staan voor het team.
Mandy’s Column “Ook een scheidsrechter kan winnen en verliezen”
Iedere wedstrijd komen ze weer in hun mooie zwarte tenue het veld opgelopen. Soms zijn ze alleen en soms samen met hun maat, maar altijd met een grote glimlach op hun gezicht. Ze mogen weer en zijn er klaar voor om er een mooi potje handbal van te maken. Eigenlijk zijn het net spelers alleen dan in een ander tenue.
Mandy’s Column “Kleedkamerliefde”
Het bestaat uit vier muren die een klein hok vormen. De oude goedkope tegeltjes aan de muur en een koude vloer zorgen voor een kille uitstraling. De ijzeren bankjes waar je nooit lekker op kunt zitten en de enorme hoeveelheid kapstokhaakjes waar iedereen wel eens zijn hoofd tegen heeft gestoten maken het niet heel veel beter op.
Mandy’s Column “Handbalvriendschap”
Handbalvriendschap, als je niet op de handbal zit is het niet te begrijpen en als je wel op de handbal zit is het niet te beschrijven. En toch ga ik dat vandaag proberen, want soms moeten we daar gewoon even bij stilstaan.
Mandy’s Column “Spelleider? SUPERHELD!”
Elk weekend staat ze daar weer. De vrouw in het grijze shirt. Er staat groot spelleider op de achterkant en ze doet haar uiterste best om die taak waar te maken.
Mandy’s Column “Topprestatie damesselectie”
Aan het begin van dit seizoen hebben we als damesselectie veel bij elkaar gezeten. Vooral om te bespreken wat onze doelstelling was en hoe we dit gingen bereiken met z’n alle. Nu een half seizoen later kunnen we wel stellen dat een top 3 klassering erg moeilijk gaat worden. Maar is onze doelstelling mislukt?
Mandy’s Column “Het resultaat: 6 lange bruine vlechten”
Daar zat je dan een grote glimlach op je gezicht. In je hand had je het resultaat van 3 jaar lang sparen. Het waren zes bruine vlechten van 30 centimeter.
Nee Cas, het was zoveel meer!
Mandy’s Column “Heren 2”
Het is zondag, midden op de dag, als heren 2 zich klaarmaakt voor de eerste thuiswedstrijd van 2019. Op de harde blauwe stoeltjes van de tribune verzamelen een handjevol ouders. Iedere thuiswedstrijd zijn zij weer aanwezig, de harde kern die ervoor zorgt dat de kantine nog even open blijft