Mandy’s Column
WPK/Westlandia
NIEUWS
Precies één jaar…
Aankomend weekend is het zover, de laatste wedstrijden van het seizoen zullen gespeeld worden voor de heren- en damesteams die het buitenseizoen overslaan. Nog één weekje trainen en dan zit het er alweer op. Het is nog niet te beseffen, maar over een week is ons seizoen gewoon alweer afgelopen.
Precies een jaar geleden begon ik weer met handballen, dinsdag 3 april 2018. Het jonassen van Marc is me gespaard gebleven die dag, maar vanaf de eerste seconde werd ik opgenomen in de groep alsof ik nooit weg was geweest. Nog steeds kan ik daar met tranen in mijn ogen en een grote glimlach op mijn gezicht aan terugdenken. De rest van de selectie vond dit niet meer dan normaal, maar ik wist wel beter. Dit was heel erg bijzonder!
En wat had ik het gemist… Het kapotgaan op een training en daarna lekker douchen met z’n allen. Het soms geen zin hebben in de training, maar altijd komen omdat je weet dat de rest er ook is. De grapjes tussendoor en elkaar zo vaak zien in de week dat je alles van elkaar weet. Het heerlijke gevoel dat je er bent voor elkaar op alle momenten. Dit alles zorgden ervoor dat het jaar is omgevlogen!
Er was een heerlijke voorbereiding met als toppunt het trainingsweekend met z’n allen. Maar iedereen weet dat de damesselectie het daarna zwaar te verduren heeft gehad in de competitie. Ondanks dat heeft dit seizoen toch ook veel hoogtepunten. Dames 2 won twee weken geleden van de onverslagen kampioen en dames 1 kon afgelopen weekend vieren dat ze niet gaan degraderen. Daarnaast hebben we nog een jaar kunnen genieten van Marc en Daniël. Marc, de trainer en coach die vier jaar lang klaar stond voor de damesselectie. Hij zag de geroutineerde speelsters van het eerste langzaam verdwijnen en wist een jonge groep meiden op te leiden. Altijd stond hij weer klaar voor ons en vol positiviteit ging hij voorop in de strijd. Naast Marc had Daniël plaatsgenomen. Hij wist van het tweede een echt en hecht team te maken. Er werden veel wedstrijden gewonnen door middel van zijn tactiek, ‘plezier op de eerste plaats laten staan en dan komt de rest vanzelf’.
Maar het woord plezier is niet genoeg, in de verste verte niet. Dit seizoen heeft mij laten inzien dat het niet voor niks is geweest, om altijd maar terug te vechten en mijn blessures te overwinnen. Dat gevoel is niet te omschrijven in woorden, hoe graag ik dat ook zou willen. Maar ik heb het te danken aan iedereen die altijd achter me is blijven staan en in me is blijven geloven. Zelfs als ik dat niet meer deed in mezelf. En dat is wat handbal is, een onvoorwaardelijke steun en een groot deel van ons leven. En daar mag ik gelukkig alweer 365 dagen van genieten.
Het is nog steeds niet echt te beseffen hoe mooi het afgelopen jaar was met deze selectie, maar 1 ding weet ik wel. We gaan nog een weekje samen knallen en dan is het seizoen afgelopen. Gelukkig is ieder einde ook een nieuwe start en kunnen we ons opmaken voor een nieuw seizoen. Lekker cliché, maar ik ben er klaar voor en ook nu weet ik weer dat heel de selectie achter me staat!
Mandy’s Column “De lelijke werkelijkheid van de week van de scheidsrechter”
Twee weekenden lang kwamen er verschillende dozen chocola, zeepjes en zelfgebakken cakes voorbij op de handbalvelden. Dit was allemaal geregeld voor die belangrijke vrijwilliger, de scheidsrechter. Het was de week van de scheidsrechter en wat is het fijn dat er bij deze belangrijke taak stilgestaan wordt. Maar toch vraag ik mezelf af,
Mandy’s Column “Rolstoelhandbal”
Het schrijven van deze column gaat net zo snel als dat ik mezelf voortbewoog in de rolstoel twee en een halve week geleden. Dus sorry voor de mensen die al ruim twee weken aan het wachten zijn op de nieuwe column. Hij werd zelfs in verschillende verhalen op Facebook al aangekondigd. Maar bij deze Mandy’s Column van deze week (of nouja, eigenlijk van zaterdag een paar weken geleden).
Mandy’s Column “Redder in nood”
Moederdag, dé dag om je moeder in het zonnetje zetten en afgelopen zondag gebeurde dat wel erg letterlijk.
Mandy’s Column “Blessures overwinnen met onvergetelijke liefde ”
Een schouder uit de kom, een afgescheurde kruisband, een gebroken vinger of ingescheurde enkelbanden. Het zijn blessures die helaas te vaak voorkomen bij de handbal. De een is er wat gevoeliger voor dan de ander, maar we ontkomen er niet aan. En ik spreek uit ervaring…
Mandy’s Column “Wie kan mij vertellen wat ik dit weekend heb gedaan? ”
Voor sommige gezinnen is het paasweekend het moment om samen te ontbijten, eieren te zoeken of naar de kerk te gaan. Het maakt niet uit wat het plan is, als ze maar gezellig samen zijn. Voor de gezinnen met handballende kinderen is dit een onbegonnen zaak. Dan is het paasweekend het moment om de tassen te pakken en op toernooi te gaan. Tweede paasdag zal de wasmachine overuren draaien, vooral met zwarte sportkleding, en is de grootste activiteit die uitgevoerd zal worden, bijslapen. Dit jaar was het ook weer niet anders.
Mandy’s Column “Hup groen!”
Het is alweer anderhalve week geleden, maar het zal iedereen nog lang bijblijven, de seizoensafsluiting 2018-2019. De tribune was nog 1 keer vol en het feest ging door tot in de vroege uurtjes. Sommige zijn nog steeds herstellende (al kan dat ook zijn van het herenfeest, afgelopen weekend). Het was een mooie avond van samenzijn en “Hup groen!” galmde hard en vaak over de tribune. Heel de selectie ging er beter van spelen, maar het werd geroepen speciaal voor jou!
Mandy’s Column “Ga je alweer naar de handbal? ”
Vaak genoeg krijg je de opmerking naar je hoofd: “Ga je alweer naar de handbal? Kan je niet gewoon een keer afzeggen?” Wij, als handballende teamsporters, lachen dan hard en zeggen dat dit niet kan. En al kan het wel, zouden we het niet doen. Het team staat er namelijk voor jou en jij zult er staan voor het team.
Mandy’s Column “Ook een scheidsrechter kan winnen en verliezen”
Iedere wedstrijd komen ze weer in hun mooie zwarte tenue het veld opgelopen. Soms zijn ze alleen en soms samen met hun maat, maar altijd met een grote glimlach op hun gezicht. Ze mogen weer en zijn er klaar voor om er een mooi potje handbal van te maken. Eigenlijk zijn het net spelers alleen dan in een ander tenue.
Mandy’s Column “Kleedkamerliefde”
Het bestaat uit vier muren die een klein hok vormen. De oude goedkope tegeltjes aan de muur en een koude vloer zorgen voor een kille uitstraling. De ijzeren bankjes waar je nooit lekker op kunt zitten en de enorme hoeveelheid kapstokhaakjes waar iedereen wel eens zijn hoofd tegen heeft gestoten maken het niet heel veel beter op.
Mandy’s Column “Handbalvriendschap”
Handbalvriendschap, als je niet op de handbal zit is het niet te begrijpen en als je wel op de handbal zit is het niet te beschrijven. En toch ga ik dat vandaag proberen, want soms moeten we daar gewoon even bij stilstaan.
Mandy’s Column “Spelleider? SUPERHELD!”
Elk weekend staat ze daar weer. De vrouw in het grijze shirt. Er staat groot spelleider op de achterkant en ze doet haar uiterste best om die taak waar te maken.
Mandy’s Column “Topprestatie damesselectie”
Aan het begin van dit seizoen hebben we als damesselectie veel bij elkaar gezeten. Vooral om te bespreken wat onze doelstelling was en hoe we dit gingen bereiken met z’n alle. Nu een half seizoen later kunnen we wel stellen dat een top 3 klassering erg moeilijk gaat worden. Maar is onze doelstelling mislukt?
Mandy’s Column “Het resultaat: 6 lange bruine vlechten”
Daar zat je dan een grote glimlach op je gezicht. In je hand had je het resultaat van 3 jaar lang sparen. Het waren zes bruine vlechten van 30 centimeter.
Nee Cas, het was zoveel meer!
Mandy’s Column “Heren 2”
Het is zondag, midden op de dag, als heren 2 zich klaarmaakt voor de eerste thuiswedstrijd van 2019. Op de harde blauwe stoeltjes van de tribune verzamelen een handjevol ouders. Iedere thuiswedstrijd zijn zij weer aanwezig, de harde kern die ervoor zorgt dat de kantine nog even open blijft