Mandy’s Column
WPK/Westlandia
NIEUWS
De lelijke werkelijkheid van de week van de scheidsrechter
Twee weekenden lang kwamen er verschillende dozen chocola, zeepjes en zelfgebakken cakes voorbij op de handbalvelden. Dit was allemaal geregeld voor die belangrijke vrijwilliger, de scheidsrechter. Het was de week van de scheidsrechter en wat is het fijn dat er bij deze belangrijke taak stilgestaan wordt. Maar toch vraag ik mezelf af, waarom staan we alleen stil bij de scheidsrechter? De afgelopen weken heb ik om me heen gekeken op de handbal en er zijn zoveel meer vrijwilligers met belangrijke taken. Denk maar eens aan de coaches, het barpersoneel, de trainers, het bestuur, de commissieleden en alle andere taken binnen de vereniging. Ook zij verdienen een week van hun vrijwilligerstaak met versgebakken cake… Toch?
Ik ben en blijf van mening dat iedere vrijwilligerstaak even belangrijk is, maar heb afgelopen weekend wel geleerd waarom de week van de scheidsrechter bestaat. Iedere vrijwilliger verdient namelijk evenveel respect, maar vooral de scheidsrechters krijgen dit respect helaas niet altijd…
Het is vrijdagavond en terwijl ik op de bank zit, gaat mijn telefoon af. Ik krijg een foto doorgestuurd van een verhaal op Facebook met daaronder de tekst ‘Kunnen we hier iets mee doen? Ik vind hem wel treffend en mooi..’. Ik ben benieuwd wat ik gekregen heb en val gelijk stil van verbazing. Het is zeker treffend, want nog altijd krijgen de scheidsrechters niet genoeg respect voor de vrijwilligerstaak die zij uitvoeren. En mooi? Het is vooral de lelijke werkelijkheid…
Twee ouders kijken naar de wedstrijd van een jeugdteam…
Ouder 1: “Waar staat jouw kind?”
Ouder 2: “Waarom?”
Ouder 1: “Dan kan ik haar even vertellen hoe slecht ze is!”
Ouder 2: “Dat kun je toch niet zeggen! Het is maar een kind.
Hoe zou jij het vinden als ik dat zou zeggen over jouw kind?”
Ouder 1: “Dat doe je al de hele wedstrijd!”
Ouder 2: “Hoezo, wie is jouw kind dan?”
Ouder 1: “De Scheidsrechter!”
Maar goed, dit verhaal op Facebook is maar een verhaal. Dat gebeurt niet bij onze vereniging waar wij met zoveel plezier handballen. Toch?
Helaas, nadat ik afgelopen weekend negen wedstrijden heb gezien in de Pijl, weet ik wel beter. Bij de ene wedstrijd was de scheids te oud en kon hij beter gaan bridgen. De andere scheidsrechter miste zijn maat waardoor hij de gevechten op de cirkel niet kon zien. Weer een andere scheidsrechter was te partijdig. En over de rest gesproken, zij waren te jong, hadden het spel niet in de gaten, floten te snel, straften te hard of gebruikten nog de oude spelregels. Dan heb ik alleen de negende scheidsrechter nog over. Daar kan ik alleen niks over zeggen, want dat was ik zelf. En laat dat nou net het probleem zijn. Het is zo heerlijk makkelijk om van alles te roepen over de scheidsrechter vanaf de tribune. Maar als deze scheidsrechter dan naar de tribune komt na de wedstrijd, dan wordt er niks gezegd. Er komt geen compliment over de vrijgemaakte tijd en geen tip voor de volgende keer.
Eenmaal thuis aankomen op zondagavond genieten we met het hele gezin van de dozen chocola die we gekregen hebben met de week van de scheidsrechter. Gelukkig zijn er in ons gezin drie scheidsrechters, dus is er genoeg om te delen. Samen lachen we om het commentaar dat we gehoord hebben op de tribune en weten we dit te relativeren. Want hoe slecht de scheidsrechter ook is geweest, zonder scheidsrechter hadden wij niet het hele weekend naar de mooie en minder mooie wedstrijden kunnen kijken in de Pijl.
Die avond reageer ik op de foto van het Facebookbericht. “Het is zeker treffend en mooi en ik zal eens kijken wat ik hiermee kan doen. De week van de scheidsrechter mogen we niet vergeten.” Ik slaak een diepe zucht…
Het liefst zou ik willen dat deze week van de scheidsrechter niet meer nodig is. Iedere vrijwilliger verdient evenveel respect en daarvoor zou er niet speciaal een week verzonnen moeten worden. Dit respect verdient de scheidsrechter iedere week. Wij snappen als dit niet altijd een versgebakken cake is, maar een hand en een compliment of tip is voldoende. Helaas is dit nog niet de mooie werkelijkheid…
Mandy’s Column “Rolstoelhandbal”
Het schrijven van deze column gaat net zo snel als dat ik mezelf voortbewoog in de rolstoel twee en een halve week geleden. Dus sorry voor de mensen die al ruim twee weken aan het wachten zijn op de nieuwe column. Hij werd zelfs in verschillende verhalen op Facebook al aangekondigd. Maar bij deze Mandy’s Column van deze week (of nouja, eigenlijk van zaterdag een paar weken geleden).
Mandy’s Column “Redder in nood”
Moederdag, dé dag om je moeder in het zonnetje zetten en afgelopen zondag gebeurde dat wel erg letterlijk.
Mandy’s Column “Blessures overwinnen met onvergetelijke liefde ”
Een schouder uit de kom, een afgescheurde kruisband, een gebroken vinger of ingescheurde enkelbanden. Het zijn blessures die helaas te vaak voorkomen bij de handbal. De een is er wat gevoeliger voor dan de ander, maar we ontkomen er niet aan. En ik spreek uit ervaring…
Mandy’s Column “Wie kan mij vertellen wat ik dit weekend heb gedaan? ”
Voor sommige gezinnen is het paasweekend het moment om samen te ontbijten, eieren te zoeken of naar de kerk te gaan. Het maakt niet uit wat het plan is, als ze maar gezellig samen zijn. Voor de gezinnen met handballende kinderen is dit een onbegonnen zaak. Dan is het paasweekend het moment om de tassen te pakken en op toernooi te gaan. Tweede paasdag zal de wasmachine overuren draaien, vooral met zwarte sportkleding, en is de grootste activiteit die uitgevoerd zal worden, bijslapen. Dit jaar was het ook weer niet anders.
Mandy’s Column “Hup groen!”
Het is alweer anderhalve week geleden, maar het zal iedereen nog lang bijblijven, de seizoensafsluiting 2018-2019. De tribune was nog 1 keer vol en het feest ging door tot in de vroege uurtjes. Sommige zijn nog steeds herstellende (al kan dat ook zijn van het herenfeest, afgelopen weekend). Het was een mooie avond van samenzijn en “Hup groen!” galmde hard en vaak over de tribune. Heel de selectie ging er beter van spelen, maar het werd geroepen speciaal voor jou!
Mandy’s Column “Precies één jaar…”
Aankomend weekend is het zover, de laatste wedstrijden van het seizoen zullen gespeeld worden voor de heren- en damesteams die het buitenseizoen overslaan. Nog één weekje trainen en dan zit het er alweer op. Het is nog niet te beseffen, maar over een week is ons seizoen gewoon alweer afgelopen.
Mandy’s Column “Ga je alweer naar de handbal? ”
Vaak genoeg krijg je de opmerking naar je hoofd: “Ga je alweer naar de handbal? Kan je niet gewoon een keer afzeggen?” Wij, als handballende teamsporters, lachen dan hard en zeggen dat dit niet kan. En al kan het wel, zouden we het niet doen. Het team staat er namelijk voor jou en jij zult er staan voor het team.
Mandy’s Column “Ook een scheidsrechter kan winnen en verliezen”
Iedere wedstrijd komen ze weer in hun mooie zwarte tenue het veld opgelopen. Soms zijn ze alleen en soms samen met hun maat, maar altijd met een grote glimlach op hun gezicht. Ze mogen weer en zijn er klaar voor om er een mooi potje handbal van te maken. Eigenlijk zijn het net spelers alleen dan in een ander tenue.
Mandy’s Column “Kleedkamerliefde”
Het bestaat uit vier muren die een klein hok vormen. De oude goedkope tegeltjes aan de muur en een koude vloer zorgen voor een kille uitstraling. De ijzeren bankjes waar je nooit lekker op kunt zitten en de enorme hoeveelheid kapstokhaakjes waar iedereen wel eens zijn hoofd tegen heeft gestoten maken het niet heel veel beter op.
Mandy’s Column “Handbalvriendschap”
Handbalvriendschap, als je niet op de handbal zit is het niet te begrijpen en als je wel op de handbal zit is het niet te beschrijven. En toch ga ik dat vandaag proberen, want soms moeten we daar gewoon even bij stilstaan.
Mandy’s Column “Spelleider? SUPERHELD!”
Elk weekend staat ze daar weer. De vrouw in het grijze shirt. Er staat groot spelleider op de achterkant en ze doet haar uiterste best om die taak waar te maken.
Mandy’s Column “Topprestatie damesselectie”
Aan het begin van dit seizoen hebben we als damesselectie veel bij elkaar gezeten. Vooral om te bespreken wat onze doelstelling was en hoe we dit gingen bereiken met z’n alle. Nu een half seizoen later kunnen we wel stellen dat een top 3 klassering erg moeilijk gaat worden. Maar is onze doelstelling mislukt?
Mandy’s Column “Het resultaat: 6 lange bruine vlechten”
Daar zat je dan een grote glimlach op je gezicht. In je hand had je het resultaat van 3 jaar lang sparen. Het waren zes bruine vlechten van 30 centimeter.
Nee Cas, het was zoveel meer!
Mandy’s Column “Heren 2”
Het is zondag, midden op de dag, als heren 2 zich klaarmaakt voor de eerste thuiswedstrijd van 2019. Op de harde blauwe stoeltjes van de tribune verzamelen een handjevol ouders. Iedere thuiswedstrijd zijn zij weer aanwezig, de harde kern die ervoor zorgt dat de kantine nog even open blijft