Mandy’s Column
WPK/Westlandia
NIEUWS
Wie kan mij vertellen wat ik dit weekend heb gedaan?
Voor sommige gezinnen is het paasweekend het moment om samen te ontbijten, eieren te zoeken of naar de kerk te gaan. Het maakt niet uit wat het plan is, als ze maar gezellig samen zijn. Voor de gezinnen met handballende kinderen is dit een onbegonnen zaak. Dan is het paasweekend het moment om de tassen te pakken en op toernooi te gaan. Tweede paasdag zal de wasmachine overuren draaien, vooral met zwarte sportkleding, en is de grootste activiteit die uitgevoerd zal worden, bijslapen. Dit jaar was het ook weer niet anders.
Terwijl verschillende teams van WPK/Westlandia kozen voor België, Denemarken of Duitsland, belandden de heren en damesselectie in het welbekende Franeker. Waarom we ieder jaar weer naar dat toernooi gaan weet eigenlijk niemand. Aan het hoogstaande handbalniveau ligt het in ieder geval niet. Soms is het hier zelfs beter om met een volleybal zonder hars te spelen en de tegenstander gewoon te laten schieten, omdat hun aanval anders vijf minuten duurt. Wie de penalty neemt wordt bepaald door een spelletje, wie zit als laatste op de grond die is de sjaak. Daarnaast gaan de sportiviteitsprijzen meestal niet naar de teams uit het buitenland die gezellig deelnemen aan dit toernooi. Dus de conclusie is, erg serieus gaan wij niet om met dit toernooi, al denken sommige teams daar wel anders over. En toch is Franeker hét toernooi waar al maanden naar uitgekeken wordt. Dit is de plek, vooral samen met Leeuwarden, waar alles gebeurt.
Met zeventien mannen en zeventien vrouwen stapten we afgelopen vrijdag de bus in voor een heerlijke rit naar het mooie Friesland. Eerlijk verdeeld, al was dit bij de mannen voor 1 en bij de vrouwen voor 2 teams (het is maar weer duidelijk wie dus de beste conditie heeft). Gelukkig mochten we, nadat we het vorig jaar bijna verpest hadden, weer naar binnen in het veel te luxe hotel. Zo konden we ons klaarmaken voor twee heerlijke avondjes wedstrijdvoorbereiding in de vorm van teambuilding. Hier werden ook onze eerste winstpunten behaald. Want zonder de eerste en tweede helft te spelen, hadden we de derde helft vrijdagavond al gewonnen (en zaterdagavond weer). Sommige spelers wisten op andere manieren al punten te scoren. Blote buiken (lees hier afgetrainde sixpack) werden in de strijd gegooid en als je Guus mag geloven, geeft dat gegarandeerd succes! Maar daarnaast werden er ook shotwedstrijden, dans- en zangbattles gehouden. Alles bij elkaar was onze stamkroeg van het paasweekend, Shooters, weer erg blij met ons. We blijven gegarandeerd tot de lichten aangaan en geven ze dan zelfs nog een kusje, zorgen voor de jaaromzet en maken er een groot feest van!
Diezelfde morgen, toen iedereen toch een paar uur had genoten van de grote of iets minder grote hotelkamer, zaten we allemaal weer fris en fruitig aan het ontbijt. Blij dat we weer heel de dag mogen genieten van het mooie handbalspelletje. Vechtend voor de mooie prijzen (en rode kaarten) hebben we weer laten zien wie de leukste vereniging heeft. Want ook al hebben we dan niet de eerste prijs gewonnen op Franeker, toch voelde iedereen zich kampioen van het weekend. Het was namelijk weer onvergetelijk mooi!
We gingen met drie bekers terug de bus in, maar vooral met een heleboel nieuwe verhalen. Ik zou zo nog een jaar lang columns kunnen schrijven over wat er dit weekend allemaal is gebeurd. Over slaapkamers die ineens op een andere verdieping stonden, over zonnebrillen in de sporthal, over liefde voor tulpen en liefde voor elkaar. En dan kan ik nog wel een tijdje doorgaan met stickers van Quincy, elkaar lief aanspreken voordat we een slokje namen, badverhalen, gevonden wieldoppen, de keuken leegeten bij La Cubanita of luxe dineren op de bovenste verdieping. En dan vergeet ik nog de lieve ouders van Henk die ons het hele weekend vervoerd hebben in de bus. Ja, het was weer een onvergetelijk weekend, maar je had erbij moeten zijn. En wil je toch heel graag horen wat er allemaal is gebeurd, dan kun je het natuurlijk gewoon vragen bij 1 van de 34 mensen die mee is geweest.
Wie kan mij vertellen wat ik dit weekend heb gedaan? Als de strepsils en indien nodig het bijslapen heeft geholpen, dan wil iedereen je te woord staan.
Mandy’s Column “De lelijke werkelijkheid van de week van de scheidsrechter”
Twee weekenden lang kwamen er verschillende dozen chocola, zeepjes en zelfgebakken cakes voorbij op de handbalvelden. Dit was allemaal geregeld voor die belangrijke vrijwilliger, de scheidsrechter. Het was de week van de scheidsrechter en wat is het fijn dat er bij deze belangrijke taak stilgestaan wordt. Maar toch vraag ik mezelf af,
Mandy’s Column “Rolstoelhandbal”
Het schrijven van deze column gaat net zo snel als dat ik mezelf voortbewoog in de rolstoel twee en een halve week geleden. Dus sorry voor de mensen die al ruim twee weken aan het wachten zijn op de nieuwe column. Hij werd zelfs in verschillende verhalen op Facebook al aangekondigd. Maar bij deze Mandy’s Column van deze week (of nouja, eigenlijk van zaterdag een paar weken geleden).
Mandy’s Column “Redder in nood”
Moederdag, dé dag om je moeder in het zonnetje zetten en afgelopen zondag gebeurde dat wel erg letterlijk.
Mandy’s Column “Blessures overwinnen met onvergetelijke liefde ”
Een schouder uit de kom, een afgescheurde kruisband, een gebroken vinger of ingescheurde enkelbanden. Het zijn blessures die helaas te vaak voorkomen bij de handbal. De een is er wat gevoeliger voor dan de ander, maar we ontkomen er niet aan. En ik spreek uit ervaring…
Mandy’s Column “Hup groen!”
Het is alweer anderhalve week geleden, maar het zal iedereen nog lang bijblijven, de seizoensafsluiting 2018-2019. De tribune was nog 1 keer vol en het feest ging door tot in de vroege uurtjes. Sommige zijn nog steeds herstellende (al kan dat ook zijn van het herenfeest, afgelopen weekend). Het was een mooie avond van samenzijn en “Hup groen!” galmde hard en vaak over de tribune. Heel de selectie ging er beter van spelen, maar het werd geroepen speciaal voor jou!
Mandy’s Column “Precies één jaar…”
Aankomend weekend is het zover, de laatste wedstrijden van het seizoen zullen gespeeld worden voor de heren- en damesteams die het buitenseizoen overslaan. Nog één weekje trainen en dan zit het er alweer op. Het is nog niet te beseffen, maar over een week is ons seizoen gewoon alweer afgelopen.
Mandy’s Column “Ga je alweer naar de handbal? ”
Vaak genoeg krijg je de opmerking naar je hoofd: “Ga je alweer naar de handbal? Kan je niet gewoon een keer afzeggen?” Wij, als handballende teamsporters, lachen dan hard en zeggen dat dit niet kan. En al kan het wel, zouden we het niet doen. Het team staat er namelijk voor jou en jij zult er staan voor het team.
Mandy’s Column “Ook een scheidsrechter kan winnen en verliezen”
Iedere wedstrijd komen ze weer in hun mooie zwarte tenue het veld opgelopen. Soms zijn ze alleen en soms samen met hun maat, maar altijd met een grote glimlach op hun gezicht. Ze mogen weer en zijn er klaar voor om er een mooi potje handbal van te maken. Eigenlijk zijn het net spelers alleen dan in een ander tenue.
Mandy’s Column “Kleedkamerliefde”
Het bestaat uit vier muren die een klein hok vormen. De oude goedkope tegeltjes aan de muur en een koude vloer zorgen voor een kille uitstraling. De ijzeren bankjes waar je nooit lekker op kunt zitten en de enorme hoeveelheid kapstokhaakjes waar iedereen wel eens zijn hoofd tegen heeft gestoten maken het niet heel veel beter op.
Mandy’s Column “Handbalvriendschap”
Handbalvriendschap, als je niet op de handbal zit is het niet te begrijpen en als je wel op de handbal zit is het niet te beschrijven. En toch ga ik dat vandaag proberen, want soms moeten we daar gewoon even bij stilstaan.
Mandy’s Column “Spelleider? SUPERHELD!”
Elk weekend staat ze daar weer. De vrouw in het grijze shirt. Er staat groot spelleider op de achterkant en ze doet haar uiterste best om die taak waar te maken.
Mandy’s Column “Topprestatie damesselectie”
Aan het begin van dit seizoen hebben we als damesselectie veel bij elkaar gezeten. Vooral om te bespreken wat onze doelstelling was en hoe we dit gingen bereiken met z’n alle. Nu een half seizoen later kunnen we wel stellen dat een top 3 klassering erg moeilijk gaat worden. Maar is onze doelstelling mislukt?
Mandy’s Column “Het resultaat: 6 lange bruine vlechten”
Daar zat je dan een grote glimlach op je gezicht. In je hand had je het resultaat van 3 jaar lang sparen. Het waren zes bruine vlechten van 30 centimeter.
Nee Cas, het was zoveel meer!
Mandy’s Column “Heren 2”
Het is zondag, midden op de dag, als heren 2 zich klaarmaakt voor de eerste thuiswedstrijd van 2019. Op de harde blauwe stoeltjes van de tribune verzamelen een handjevol ouders. Iedere thuiswedstrijd zijn zij weer aanwezig, de harde kern die ervoor zorgt dat de kantine nog even open blijft