NK Rolstoelhandbal: Broedermoord in Beek

Met de vier beste teams van het afgelopen seizoen mochten wij om het Nederlands Kampioenschap  rolstoelhandbal spelen. CSV, SEW en maar liefst allebei de Quintus-afvaardigingen. Vier ploegen van boven de rivieren die naar het verre Limburgse Beek afdaalden om daar op de toppen van hun kunnen te spelen. Nu zou je denken dat wanneer vier teams om zoiets eervols strijden dat zij dan ook allen tegen elkaar zouden spelen. Echter men had bedacht dat twee wedstrijden genoeg was, zodat niet alle teams zich met elkaar hoefden te meten. Bovendien mochten onze beide Quintusteams meteen al tegen elkaar in de halve finale zodat er voor een plek bij de eerste twee, zo wij daar al goed genoeg voor zouden zijn, er sowieso direct eentje uitgeschakeld was. Dit is zomaar even een gedachte van uw simpele waarnemer.

Omdat wij helaas William moesten missen, toch geen onaardig spelertje in onze selectie, hadden wij niets aan het toeval overgelaten om voor de volle winst te gaan. Hiertoe hadden wij zeer slinks alvast een delegatie van vijf doorgewinterde dames op zaterdag vooruit gestuurd, zogenaamd om kwartier, maar eigenlijk met slechts de bedoeling om daar die avond arbiter Koldobieke het hof, te maken. In oorlog en liefde is ten slotte alles toegestaan. Hoewel zij met hun zessen een zeer genoeglijke avond  op de Geleense kermis doorbrachten, kwamen wij toch van een koude kermis thuis. Ondanks de ontegenzeggelijke verleidingen van ons frivole vijftal waar die surrogaat Limburger aan bloot was gesteld bleek hij, wat hij voor de rest ook aan tekortkomingen heeft, helaas niet voor corruptie vatbaar te zijn. Zelfs toen Daniëlle haar haar los gooide lachte hij slechts even en met zijn wilde manen schuddend zei hij; ‘Dat kan ik ook, maar dan veel beter.`

Op zondag werden wij zeer gastvrij ontvangen net koffie en heerlijke Limburgse vlaai. Ook in de middagpauze stond er voor ons koffie klaar met lekkere broodjes. BFC verwende zijn gasten voortreffelijk. Om elf uur was de eerste halve finale: eveneens een derby tussen SEW en CSV. Ook SEW miste enige topspelers en ondanks de vruchtbare fusie voor vandaag met HCB uit Boxtel was dit een zeer ongelijke strijd. Op keepster Joyce na was CSV op volle oorlogssterkte met een eenbenige bandiet in het doel die een ware ReJoice voor de Castricummers betekende en na een 10-0 ruststand maakte CSV hun warming-up relaxt af met 19-5.

Hoe anders zou het er in de tweede halve finale tussen Quintus 1 en Quintus 2 aan toegaan. Dat werd een slijtageslag van de bovenste plank. De tactische oorlogsvoering was bij vertrek reeds begonnen aangezien Quintus 1 het zo had geregeld dat zowel keeper Mark als topspelers Cor en Wilma van Quintus 2 zouden rijden, zodat die er al enige inspannende uurtjes op hadden zitten voor het eerste fluitsignaal geklonken had. Echter ook ons tweede gehandicaptenteam, nu zonder Wheeliam meer gehandicapt dan ooit, had zijn strategie goed uitgedacht. Aangezien zij In Mark een keeper hebben die sowieso, maar vanuit de hoeken nagenoeg helemaal onpasseerbaar is, lieten zij de hoeken vrij om zich in het middenblok voor 200 % te kunnen richten op de rücksichtsloze Roy en cirkelrijder Bomber Bas, alsook de venijnige Vera  en hun geheime wapen Maribelle. En dat werkte wonderwel.

Mede door het criminele keeperswerk van zowel Arie Bombarie als Mega Mark stonden er daar twee mobiele forten die nagenoeg niet te slechten waren. Zo bleef het lang 0 –  0 in een meer dan zinderende wedstrijd, waarbij rolstoelen en wielen en af en toe een laag overvliegend lichaam gelanceerd werden als bliksemflitsen in een donderende match. De rollende donder vloog alle kanten op tot in ene toch Bomber Bas als een duvel uit een doosje en gestimuleerd door de aanwezigheid van zijn Annemieke, Mega Mark met een onverwachte laag bij de grondse kanonskogel wist te verrassen. Zwetend in de benauwde hal zwoegden en ploeterden beide teams voort, zoekend naar gaatjes die er nauwelijks waren. Tot op een gegeven moment toch een van die onmogelijke dwarrelballen van Ton, keeper Arie Bombarie vertwijfeld naar zijn hoofd deed grijpen. En terwijl Arie naar zijn hoofd greep, wat je als keeper in functie natuurlijk nooit moet doen,  huppelde die ultra lullige bal van Ton tergend langzaam over de doellijn, waarvandaan Arie hem zonder bombarie verdwaasd opraapte.

Het was 1- 1 en dat was na 20!! minuten spelen ook de ruststand. En de tweede helft liet een nagenoeg eender spelbeeld zien. Totdat in de vijfde minuut Cor na een fraaie assist van Wilma toch ook weer Arie het nakijken wist te geven. Wat een ongedachte spanning in deze op het scherp van de snede gespeelde broedermoord. Roy & Co werden almaar roder en Quintus 2 almaar bleker. Zouden zij die onmogelijk geachte winst zonder hun onbetwiste goalgetter werkelijk waar gaan maken? Het begon er inderdaad op te lijken toen wederom Cor vernietigend uithaalde en het nu, halverwege de tweede helft 3- 1 stond.

Echte tien minuten is een heel lange tijd. Zeker met een rollende tijdbom als Roy als tegenstander. En ja hoor, daar gebeurde wat niet uit kon blijven. Wij hoorden een diep onderaards gerommel. Het was Roy die, door ervaring wijs geworden,  nu hartgrondig vanbinnen een hartgrondige krachtterm slaakte en meteen een zo alles verzengend  schot op het doel loste dat Mega Mark, zelfs als Mega Mindy op zijn schouder gezeten had,  die bal nooit aan had kunnen zien komen, laat staan tegenhouden. De spanning, al dertig minuten lang bijna onhoudbaar, was nu tot in de meest koelbloedige vezel van zelfs de neutrale toeschouwers voelbaar. Een 3 – 2 stand met nog tien minuten te gaan. Het was een slijtageslag van jewelste. Quintus 1 beukte, Quintus 2 boog en beefde, maar barstte niet. Mega Mark keepte alsof zijn leven ervan afhing, wat ook wel een beetje klopte want zijn Natascha speelt ook in 2 en hij wist dat hij weken lang geen leven zou hebben wanneer hij nu een foutje maakte. Maar hij hield stand. Nog vijf minuten en ook Arie Bombarie bleek niet meer te kloppen. Als een furie verdedigde hij zijn territorium en het moegestreden tweede kon geen aanvallende vuist meer maken. Nog twee minuten. De slechts één doelpunt voorstaande groenen wierpen alles in de strijd om het wanhoopsoffensief van het witte 1 in de kiem te smoren. De laatste minuut: zou het echt gaan gebeuren? De spanning was ondraaglijk en eindelijk klonk daar de zoemer.

Twee totaal leeg gespeelde teams slaakten een enorme zucht. Team 1 van drieste wanhoop, team 2 van ongedachte glorie en opluchting. Beide teams hadden onder het toeziend oog van trainster Nicole alles gegeven. Het publiek stond op de banken. Ondanks de magere 5!!! Doelpunten in 40 minuten waren zij zojuist getuige geweest van een zo heroïsche strijd, zoals in jaren niet vertoond was. Van te voren had ik gezegd: Quintus 1 tegen Quintus 2 tegen elkaar in het verre Beek is net zoiets als naar een exotisch eiland op vakantie gaan om daar al je buren te ontmoeten. Maar zo voelde het na afloop niet meer. Limburg had het beste in de Westlandse zusterteams naar boven gehaald. Maar oh wat had dit een hoge bloeddruk. zweet en tranen gekost. Dit was eigenlijk een finale waardig. Maar die zou nu straks voor het tweede tegen eeuwige rivaal CSV nog volgen. Daar waar professionele voetballers enige dagen de tijd krijgen om te herstellen, zouden zij zich weer binnen twee uur op moeten peppen om tegen CSV, dat hun eerste wedstrijd met een vinger in de neus en in de andere hand een vlaai gespeeld had. Een schier onmogelijke taak waarover u in deel 2 verder kond gedaan wordt. Stay tuned.