Columnist Ton

WPK/Westlandia

Columnist Ton schrijft over het heden en verleden

ADA IN DE BLOEMEN

En dan loop je ’s morgens om half acht in het donker naar buiten en dan denk je bij jezelf; goh hier sluip ik als een dief in de nacht mijn huis uit om op mijn 67ste nog een dag te gaan handballen. Wie had dat ooit kunnen denken? Aan wie heb ik dat te danken?

En dan ben je val plan een keer daar niets over te schrijven, domweg omdat de tijd je ontbreekt. En dan zit je ’s avonds laat na andermaal een fantastische dag rolstoelhandbal uitgeblust op de bank met een glaasje prik en dan kun je het toch niet laten. Je moet toch even je ei kwijt.

Van 10 tot 5 uur was het in sporthal De Bloemen in Castricum, waar het vijf jaar geleden allemaal begonnen is, weer een van enthousiasme, gezelligheid, respect en sportiviteit zinderende dag. Met maar liefst zeven verenigingen beleefden wij weer heerlijke en hilarische rolstoelhandbalmomenten, nagenoeg de hele dag in goede banen geleid door Cor en Jerry. Dit

alles onder het goedkeurend oog van Ada Stam; grondlegster van het Nederlands rolstoelhandbal en vijf jaar lang organiserend, controlerend en vooral enthousiasmerend stammoeder die haar geesteskind almaar gezonder op zag groeien. Evenals wij allen genoot zij weer een schitterende dag welke helaas wel haar laatste in functie was. In gloedvolle woorden bracht Bart haar een hulde waarop zij met een ovationeel applaus werd bedankt.

Ada, hierbij nogmaals bedankt namens ons allen voor wat jij zittend tot stand hebt gebracht. Een florerende tak van sport waar steeds meer mensen veel plezier aan beleven en waar vooral plaats is voor sportliefhebbers die anders vanwege lichamelijke ongemakken uitgerangeerd zouden zijn en nu tot in lengte van dagen, ik spreek uit ervaring, niet uit het veld te slaan zijn. Vooral veel, heel veel sportplezier dus. Ter illustratie hier even een klein voorbeeld daar juist deze dag bij Quintus zowel Cynthia als Leni hun maidentrip beleefden door beiden, bijna schijndood, hun eerste handbaldoelpunt ooit te scoren. Zelden heb ik gelukzaliger maagden mogen aanschouwen als op dat glorieuze ogenblik. Eén van de vele hoogtepunten dus waar Ada, evenals mijn nog steeds handballen, indirect verantwoordelijk voor is. Maar het is niet louter spelplezier ook waren er in die korte tijd grote successen zoals onder andere maar liefst twee Europese kampioenschappen. Waaruit maar weer blijkt dat spelplezier en prestatie heel goed wiel aan wiel kunnen gaan. Ook deze prachtige handbaldag stond weer bol van louter lachende gezichten. Van debutanten tot vijf jaar ouwe rotten.

Dat je hier nog maar lang getuige van moge blijven Ada, want al laat je ons officieels je wielen zien weten wij dat jij hier niet zomaar uit rolt. Ada, geniet vooral van je kleindochter en alle andere leuke dingen en nogmaals bedankt voor alles. En zeker tot ziens want zoals je weet blijven rolstoelhandballers altijd een “band” houden. Het ga je goed, respect van ons allen en een kusje van Arie.