DRIE WESTLANDIANEN IN FINALE NK ROLSTOELHANDBAL

Sporthal De Dres was bezwangerd van spanning toen de finalisten CSV en Quintus-A het veld betraden. Daar floot Koldobieke voor het beginsignaal. Vol vertrouwen begon CSV in de aanval. Hun tweede Nederlandse Kampioenschap hadden zij zelf helemaal in de hand. Gewoon afmaken wat zij die morgen begonnen waren. Meteen al een daverend schot van CSV in de kruising. Arie Bombarie was machteloos, 1 – 0. Een tegenaanval van ons A-team. De machtige linkerarm van Yves ging in een nanoseconde van achter naar voor. Was nou maar naar Specsavers gegaan, dacht Joyce van Haasteren, toen zij de nog na sissende bal uit het net haalde.1 – 1. Dan weer een verwoestend schot van CSV. Zo verwoestend dat de schutter met stoel en al een sliding maakte. Maar weer lag de bal achter Arie. 2-1 voor de favoriet. Kort daarop ging Westlandiaan Roy van de Helm in zijn gedreven fanatisme weer eens tegen de grond. Maar pijn voelde hij niet, want met een grimlach zag hij ook Yves weer scoren. Hé, dat gaat toch lastiger dan vanmorgen, dacht CSV. Hadden zij er dan toch te makkelijk over gedacht?  En weer scoorden zij met een duizelingwekkend schot. Inderdaad zou het een stuk moeilijker worden dan eerder die dag, toen zij Quintus nog ruim versloegen. Meteen daarop liet William van de Ende zien wat de intentie van het Quintus A-team was. Meedogenloos toeslaan en dan niet meer de touwtjes laten vieren tot het eindsignaal. Zijn grandioze goal was het sein voor het legioen van Quintus om pal achter hun idolen te gaan staan en zitten. Boven op de tribune wapperde de groen-witte vlag. De dochters van Natascha vuurden als volleerde cheerleaders compleet met witte en groen pom poms dansend de massa aan. En beneden zat het B-team eveneens met vlaggetjes en pom poms. En de heksenketel brak los. Later die nacht zouden diverse CSV’ers nog gillend wakker worden van die Hel van de Dres, zoals deze happening de boeken in zou gaan. Hup Quintus, Hup Quintus klonk het in koor als uit één mond. Ja, zelfs die van ondergetekende.

Een knijter van een goal van Roy, 4-3 en nu klonk het 1,2,3, tiedelie delie en dat werd, almaar aanzwellend, bij elke Quintusgoal herhaald. Het klonk CSV onheilspellend in de oren, omdat dat steeds vaker gebeurde. Een break van Yves 5-3. 1,2,3, tiedelie delie. De Dres schudde op zijn grondvesten. Toch weer een tegenstoot, 5-4. Maar ondanks die goals groeide ook Arie Bombarie almaar meer, opgezweept door het losgeslagen legioen. Hij mepte de ene knal na de andere eruit en zo was het bij rust 5-4 voor Quintus.

CSV besefte dat zij onbewust de boel te makkelijk ingeschat hadden. Dat moesten zij nu omkeren, maar hoe?  Dit was een heel ander Quintus dan vanochtend en dan ook nog dat ontketende publiek.

De eerste aanval van Quintus was meteen weer raak. Wilma Reincke maakte een wissel met neef Maurice, waarop William dreigend uithaalde. En terwijl alle handen naar William gingen startte Yves vrij in om de 6-4 te scoren. Toen toch nog weer even spanning. Een laatste krachtsinspanning van CSV wel te verstaan. Een fraaie cirkelbal, nog weer een giga-goal en het was toch weer 6-6. Echter nu vond Quintus het welletjes geweest. Geheim wapen Bas werd ingezet en via Roy maakte hij een juweel van een prikbal, die Joyce stak als een gemene bij. 7-6. Kort daarop weer een hachelijk moment voor Roy. Voor een loverboy heeft hij niet het gezicht, voor een coverboy niet het lichaam, maar voor een rollerboy lijkt deze tuimelaar uitermate geschapen. Als een rolmops op een skateboard lag hij meer op zijn rug dan Blonde Greet op Katendrecht ooit gedaan had en continu veegde hij de vloer met iedereen aan. Echter als hij weer zat dan zat hij ook en via een mooie bal van Bas maakte hij ras de 8-6. En het begon CSV te dagen. Dit Quintus was meer uitgeslapen dan zij en hun droom was over. William wervelde door de defensie en bracht de marge op 3 en Yves gaf toen de nekslag door de 10-6 te scoren. Arie Bombarie was door het dolle heen en wilde toen tactisch doen door er even zijn gemak van te nemen. Dit beschouwde arbiter Koldobieke als tijd rekken en de onschuldig kijkende Arie kreeg een gele kaart. Kon hij er wat aan doen dat hij op zijn leeftijd niet vlugger was. Vroeger liep hij zich de benen uit het lijf, maar dat valt tegenwoordig niet meer zo mee.

Hij kreeg nog één doelpunt om zijn oren, maar het pleit was al beslecht. Met een zeer fraaie treffer stelde Vera de eindstand op 11-7 voor ons A-team en Quintus was de nieuwe kampioen van Nederland. Het ongelooflijke was geschied. Het hele legioen stormde het veld op en het was één groot feest. Er werd gezongen en gelachen en na in De Dres nog wat gedronken te hebben gingen wij naar ons clubhuis met de grote schaal, waar wij met taart en bloemen grandioos ontvangen werden. Daar werd ook nog wat gedronken en toen werd Arie aan een eerdere uitspraak in het busje die ochtend herinnerd. : “Als we kampioen worden, dan laat ik mij kaal scheren.” Een tondeuse was gauw geregeld en trainster Nicole had de eer om ons zwarte schaap te scheren. Echter Arie’s haar is net zo eigenwijs als hijzelf, dus mocht Ton, in een vroeger leven barbier met de bijnaam Ton Deuse, Arie afmaken. Iets wat hij graag deed. En zo eindigde een fantastische dag op een hilarische manier en konden wij allen meer dan voldaan nog lang nagenieten. Allemaal, maar vooral ook trainster Nicole en Moederoverste Birgitte gefeliciteerd met dit schitterende resultaat, met zijn allen behaald. Of zoals Birgitte tevreden over zowel haar A-team als haar B-team mompelde: ‘I Love it, when a plan comes together.`