NK Rolstoelhandbal deel 2:  Vlaai like an eagle

Ik hoop niet dat mijn zo gastvrije Limburgse vrienden het mij euvel duiden dat ik de demowedstrijd tussen BFC en een Belgisch team even overgeslagen heb en daar dus niets over kan melden. Na onze daverende, maar oh zo zwaar bevochten overwinnig had ik even behoefte aan de Limburgse zon op het uitnodigend terras en vooral wat frisse lucht. Dus stak ik buiten een lekker pijpje op en bereidde mij mentaal voor op de beide finales.

De troostfinale ging dus tussen het gehavende fusieteam van SEW /HCB en ons getergde Quintus 1. De sfeer in de hal was uitstekend. Niet in de laatste plaats door de immer enthousiaste dochters van Mega Mark en Eega Natascha, Nanda en Minou,  die tussen Quintusspandoeken en met kleppers, groen-witte pruiken en  pom-poms onvermoeibaar op de tribunes dansten als volleerde cheerleaders. En op de tribune ook uiteraard Annemieke de Roos, de persoonlijke supportster van Bomber Bas die trots toezag dat Bas wederom een fraaie openingsgoal maakte. Hoewel haar dat niet geheel verraste. Zij wist ten slotte al langer dat Bas pikeur was in het in de Roos schieten. Wij maakten ons allemaal op voor een walk-over, of in dit geval roll-over, van Quintus 1 toen in ene Peter Baas onze Arie Bombarie compleet de baas was met een uitgekiend balletje. 1 – 1 in ene en toen werd het Roy toch echt te machtig. Hij telde eerst rustig tot tien en knalde er toen even maar liefst vijf op een rij in. Vlak voor rust werd Arie Bombarie nog even zo van de wijs gebracht door het gebrei van de dapper voortbordurende Nibbixwoud/Boxtel combinatie, dat hij toch weer even een steekje liet vallen. Maar dan hebben wij altijd Leni nog. Had zij de avond te voor nog bot gevangen met het verleiden van Koldobieke, vond zij nu toch bevrediging in het feit dat zij weer een dijk van een doelpunt maakte, waardoor zij de blozende arbiter nu toch dwong om zijn fluitje te trekken en lachte zij derhalve toch het laatste. Na de rust was het de beurt aan Maribelle om te tonen wat zij in huis heeft. En dat dat niet niks is merkte keeper Carlo wel. Hij kreeg twee van zulke knijters van haar langs zijn oren die zijn hoofd zo deden tollen dat zijn bovenkamer aan een nieuwe interieurinrichting toe was. Gelukkig zegde zijn vrouw hem toe dat hij daar korting op krijgt. Met nog een juweeltje van Vera alsook de afsluitingstreffer van Bas zat Quintus 1 met een 13 – 3 zege toch op rozen en was over het hele seizoen een geweldige derde plaats op het Nederlands Kampioenschap zeker gesteld. Brons in het bronsgroene eikenhout, de dag voor ons Quintus kon al niet meer stuk.

Maar dan het klapstuk. Quintus 2 – CSV. De finale om het Nederlands Kampioenschap, welk beide verenigingen al een keer op zak hadden. Het nog nagenoeg frisse CSV tegen de uitgewoonde Westlanders. Eenieder op de tribune en in de rolstoelen ging recht zitten. Het schotvaardige team van bondscoach Jarin contra het qua schotkracht vandaag on WILlige Quintus van Cor en consorten. De clash tussen onze doelreus Mega Mark en Marcel, de vervanger van Joyce, die wij nog niet in volle glorie gezien hadden. Wij kenden de kracht van CSV. De lichtwielige Martijn die als een vlo op roller skates over het veld manoeuvreert en accelereert en nog moeilijker te vatten is dan een natte scheet in een panty. Meteen al gaf hij zijn visitekaartje af. Hij onderschepte de bal en voor wij ons omgedraaid hadden lag die al achter Mark, die heel veel kan maar die deze ijzeren Tinus ook niet met handen kan breken als die als een witte tornado op hem afstevent. Echter ook wij hebben als alles meezit op zijn tijd ook wel eens een flitsende actie in huis. Het gebeurt soms één keer per wedstrijd en laat dat nou net vlak na die openingsgoal geschieden. Met een onnavolgbare beweging waarvan wij twee dagen later nog de herkomst niet weten volvoerden Ton en Maurice een een-tweetje waardoor Ton oog in oog met de keeper kwam te staan. En wat Ton nooit doet als hij vrij voor het doel staat gebeurde nu in dat ene magische moment. Hij gooide de bal er gewoon in. Van de verbazing hierover waren wij nog aan het bijkomen toen Martijn al weer in de break schoot en met een gemene grijns die zelfs zijn vlasbaardje niet kon verhullen 2 – 1 maakte,

In onze volgende aanval kregen wij een pingel die Cor er vakkundig in knikkerde en was het weer 2 – 2. Wij rechtten ons de ruggen en maakte ons op voor een alles of niets strijd. Echter al gauw bleek toen ons grote manco. Onze schotkracht haalde het niet  bij die van Jarin & Co. En onze rotatiesnelheid al helemaal niet bij die van de tomeloze Tinus die over het veld raasde als ware hij de witte reïncarnatie van onze zo betreurde Yves. Vlaai like an eagle was zijn devies en hij vloog over het veld gelijk een roadrunner die drie maanden onthouding had gehad en daarbij waren onze tegenstoten slechts magere keuteltjes vergeleken bij de machtige uitwerpselen van het ontketende CSV. Bij rust keken wij tegen een onoverkomelijke 8-2 achterstand aan. Niet in de laatste plaats door de eenbenige vervanger van Joyce die inderdaad de Re-Joice voor CSV bleek. Er wordt wel eens gezegd; op één been kun je niet staan, maar dat logenstrafte goalie Marcel voortreffelijk. Hij stond als een huis. Echter in de tweede helft bleek pas goed wat toch echt de reden was van onze desastreuze teloorgang. Natuurlijk hadden wij al ons kruit verschoten in de titanenstrijd tegen Quintus 1, die alle energie uit ons getrokken had. En wij vervloekten onze Wheelliam die, terwijl wij machteloos ploeterden en zwoegden, zich prinsheerlijk te goed deed aan een ontspannende Thaise massage. Maar de voornaamste reden waarom wij Jarin & Co geen strobreed in de weg legden, was er een van pure belangenverstrengeling. Wij hadden knaller Cor, wij hadden rolstoelmagiër Maurice, wij hadden de sluwe Cynthia en wij hadden de noeste Natascha; alle vier stuk voor stuk prominenten uit de oranje-selectie. En daar zat hem nu juist de kneep. Want als tegenstander hadden wij niemand minder dan de bondscoach. Ja en als je zeker wil zijn van je plekje in Oranje moet je natuurlijk wel gek zijn om die in de wielen te rijden. Dan heb je bij voorbaat al je goodwill verspeeld. Dus die vier keken wel linker uit dan tegen CSV te scoren.

Derhalve bleven alleen nog Wilma en Ton over om keeper Marcel te verschalken en dan weet je meteen dat het eigenlijk alleen nog op Wilma aankomt om het CSV nog enigszins lastig te maken. En dat deed zij dus. Met alle energie en kracht die zij nog in zich had. Zij scoorde de  8-3 en deed dat zo verbeten dat zij even van stoel moest wisselen daar zij zo furieus te keer ging dat haar eigen rolstoel haar niet bij kon houden. Mega Mark keerde nog een pingel van Martijn, waarna Wilma weer in een ware imitatie van Roy, want ik hoorde haar zachtjes “potjandosie” roepen, zo’n knallend schot lanceerde dat onze Oranje klanten allemaal verbaasd keken dat zij dit tegen de bondscoach durfde. En in de laatste minuut herhaalde zij dat huzarenstukje. Wijl de rest van onze aanval zo impotent was als een eunuch in een bassin met potvissen zei zij nog eenmaal verbeten “potjandosie”, waarmee zij een fenomenale hattrick voltooide en de eindstand op 12-5 voor CSV bracht.

Ons Quintus 2 dus keurig tweede van Nederland en CSV de nieuwe kampioen, voor wat dat waard is natuurlijk wanneer je niet alle deelnemende teams ( lees Quintus 1)  verslagen hebt. Maar dat is alleen nog even een steek onder water mijnerzijds, want CSV was vandaag duidelijk op alle fronten de betere ploeg en hun kampioenschap is dik verdiend. En dat de Quintusdelegatie zowel 2^de als 3^de geworden was, was niet minder dan super. Two out of three ain’t bad, zong Meat Loaf al. CSV gefeliciteerd met het kampioenschap en nog even een persoonlijke boodschap voor bondscoach Jarin: De schaal is nu in Castricum, geniet er maar ten volle van, want daar blijft hij geen dag langer dan een jaar in.