IT’S ONLY ROL EN LOL BUT I LIKE IT

We hadden weer een heerlijke wedstrijddag in petto. Deze keer heel anders dan voorheen.
Niet alleen misten wij vandaag zeven van onze roemruchte coryfeeën, doch ook maar liefst
drie teams van het eerste uur moesten vandaag verstek laten gaan, terwijl hun plaatsen
glorieus werden ingenomen door even zovele nieuwkomers. Zelfs de oerrolstoelers van CSV
waren er vandaag niet bij en aangezien zij nog altijd de grootste rivaal van onze beide
Quintusteams zijn, beleefden wij vandaag een riant relaxte rolstoelhandbaldag.

De Quintusserie werd geopend door ons eerste team, welk vanwege de personele problemen
danig versterkt werd door Ton. En die mocht al gauw invallen daar Birgitte in haar jeugdige
overmoed van haar eigen actie zo steil achterover sloeg, dat zij zo hard op haar achterhoofd
stuiterde dat men het in De Heul hoorde donderen. Lenig van geest als zij is trachtte zij in
dezelfde beweging weer al lá Roy terug overeind te stuiteren, doch daar de soepelheid van
haar lichaam omgekeerd evenredig is aan die van haar geschudde hersenen deed zij toch maar
even een publiekswissel. Een publiekswissel die onze grande dame Leni tegen het eind van
die wedstrijd met meer grandeur mocht maken. Onze Leni, die het waanbeeld in haar hoofd
gehaald heeft om vanwege haar exorbitante hoge leeftijd van bijna net zo oud als Ton, te
stoppen met onze mooie sport, groeit daarin nog steeds. Hangen wij normaliter al de vlag uit
als een van haar schoten het doel haalt, verraste zij nu vriend ( velen) en vijand ( na vandaag
nog meer) door maar liefst drie maal doel te treffen. Zij toverde een ware hattrick uit haar
hoge hoed, waarop wij meteen een handtekeningenactie gestart zijn om Leni voor ons te
behouden. Een petitie die helaas niet door tegenstander Ventura getekend werd want ja, als
zelfs Leni drie maal bij je scoort heb je nog een lange weg te gaan.

Quintus 2 mocht toen tegen Foreholte. Ook weer een nieuwe loot aan de almaar groeiende
rolstoelhandbalboom en een zeer veelbelovende. Zij hebben als beschermvrouwe ene Daniëlle
en het enige wat zij daarmee tegen hebben is dat die Daniëlle juist bij ons speelt. En Daniëlle
kan nog zo’n goed maatje met Foreholte zijn, het geroutineerde Quintus is toch nog wel een
maatje te groot voor deze latente talenten. Mede door een juweel van een goal van onze
groeibriljant Cynthia en in de apotheose ook nog een dribbeldrabbel doelpunt van Bjorn, waar
hun keeper nog nachtmerries van heeft, werd Foreholte eclatant aan de zegerolstoel gebonden.
Vervolgens mocht Quintus 1 zich meten met het grotendeels uit ervaren handbalsters
bestaande VZV. Aangezien die dames niet alleen leuk en aantrekkelijk konden handballen
maar ook ronduit leuk en aantrekkelijk waren, offerde William zich op om deze match in te
vallen. Als een echte gentleman is hij nooit te beroerd om een gaatje op te vullen en zwierig
voerde hij menig rolstoeldansje uit met de Vrolijk Zigzaggende Vrouwen, die hij met zijn
paso doble en dubbele passes helemaal gek wist te maken.

Veertig minuten later mocht hij dat genoegen nog eens smaken met zijn eigen team, dat nu
tegen de Vrolijk Zigzaggende Vrouwen speelde. Die dames bleken toch niet onverdeeld
gelukkig met hun tweede date met William en ook al niet met het feit dat zij ook keeper Arie
Bombarie weer tegen de stompen liepen. Onze Arie was maar liefst 6 maal 30 minuten
Quintus’ rots in de branding, daar hij ook alle wedstrijden voor Mark waarnam die wegens
afwezigheid absent was omdat hij vandaag niet kon. En ook tussen al dat verleidelijke
vrouwengeweld stond Arie weer zijn mannetje. Hoewel onze aanval aanvankelijk nogal
impotent was hield hij zijn doel op slot als een verroeste kuisheidsgordel, wat een magere 3-1
ruststand voor ons opleverde. En direct na rust leek ons fiere Quintus 2 even aan de
slijtageslag van dubbele wedstrijden ten onder te gaan daar VZV tot 3-3 terug kwam. Echter
toen werden de ruggen gerecht, de wielen de sporen gegeven en werd alsnog de verhouding
tot het zwakke geslacht recht gezet. Maar een slijtageslag was het onderhand voor iedereen
wel. Astrid van VZV ging vervaarlijk onderuit nadat enige keren de hoepels van haar wielen
op eigen houtje hoela hoep gingen spelen. Bram van SEW had maar liefst vijf keer een lekke
band, Cor had na een botsing a lá Ben Hur zo’n slag in zijn wiel dat hij als een dronken
droppie over het veld wiebelde, Roy dook weer met een snoekduik plat op zijn giechel en
Vera reed rücksichtslos haar directe tegenstanders omver alsof het Domino-day was. Alleen
William pakte het wat subtieler aan. Als een loopse teef verleidde hij de een na de andere
VZV-vrouw uitnodigend om tegen hem aan te rijden, waarna die, net niet verongelukte, maar
wel verongelijkte dames de reprimande van arbiter Koldobieke als een emmer koud water
ervoeren. Kortom het was weer alom spektakel, hilariteit en gezelligheid.

Dan was het de beurt aan Quintus 1 om Foreholte te bestrijden. Onder de bezielende leiding
van Roy werden mooie aanvallen opgezet die helaas niet altijd tot doelpunten leidden, daar
ook hier de metaalmoeheid toe begon te slaan. Ik wil niet zeggen dat wij de kar in de pols
hadden, maar de pols aan de kar hadden wij ook niet meer helemaal. Dit werd de normaliter
zo nuchtere en rustieke Roy op een kwaad moment even te veel. Rood aanlopend van zijn
enkels tot zijn oren bracht hij molenwiekend zijn vervaarlijke schotarm naar achter en wijl hij
een komeetwaardig schot lanceerde zei hij zo hartgrondig G.V.D. dat de tribune wit wegtrok,
de man in het zwart hem berispend toesprak en de keeper slechts een roodgloeiende vuurbal
lang zich heen zag wervelen. Toen was de ban gebroken en geluk weer heel gewoon. Er viel
weer menig mooi doelpunt en Birgitte, die ook deze wedstrijd weer niet op haar achterhoofd
gevallen was, liet met enige fraaie treffers zien dat zij haar koppie er weer goed bij had en
scoorde er lustig op los.

De slotwedstrijd van onze Quintusequipe was ons tweede tegen de combinatie
Ventura/Achilles, wat geen combinatie was omdat de toegezegde spelers van Achilles
helemaal niet op kwamen dagen. Ook dit werd weer een glorieuze overwinning voor ons
vandaag oppermachtige Quintus dat liet zien dat het niet voor niets 12 man aan de
voorselectie van Oranje levert. Dit alles ondanks het “objectieve” fluiten van Tim en
Koldobieke die, uiteraard terecht, nogal wat coulance vertoonden tegenover de nieuwe,
onervaren teams. Wanneer de goedlachse Jason van Ventura weer vrolijk dwars door de cirkel
reed alsof dat zijn territorium was in plaats van dat van de keeper werd hij hier even
goedmoedig op gewezen en toen diezelfde Jason zomaar spontaan de bal aan Bjorn gaf omdat
hij dat zo’n aardig ventje vond, want mensenkennis had hij ook al niet, legden zij even het
spel stil om hem erop te wijzen dat Bjorn wel degelijk de vijand was en dat zo’n pass dus
geen pas gaf. Aan de andere kant betoonden de arbiters onze oudste speler, een bebaard en
behoeftig mannetje, helemaal geen medelijden en lachten hem, terwijl hij toch al zo genereus
was om de meest onmisbare kansen om zeep te helpen, in zijn gerimpeld gelaat uit wanneer
hij vond dat hij weer eens door die vrolijke vlaaienvreters benadeeld was. Om een lang
verhaal niet nog langer te maken; het was weer een fantastisch, sportief en hilarisch gebeuren
bij SEW, waar allen die wel gekomen waren het over eens waren, of zij nu gewonnen of
verloren hadden en de thuisblijvers die dat dus allebei niet deden totaal geen gelijk kregen.
Zelfs de bondscoach niet die nu mijn enigste mooie manoeuvre moest missen waarvan de
tijdswaarnemer mij later vroeg waar ik die sublieme actie toch had geleerd. Waarop ik hem in
al mijn bescheidenheid antwoordde dat ik daar 50 jaar op geoefend had en hij mij toen vroeg
wat ik dan die andere dertig jaar gedaan had. Wat mij weer met beide billen op mijn stoel
plaatste.