ROLSTOELHANDBAL LEEFT EN BRUIST ALS NOOIT TE VOOR 

 Waren er tot nu toe steeds maximaal zes teams op een reguliere wedstrijddag, waren er deze keer bij Ventura maar liefst tien te bewonderen. Uit alle hoeken van het land waren zij naar Schiedam gerold om zich daar al rollebollend en continu genietend met elkaar te meten. Van de kop van Noord-Holland tot Brabant en van Groningen tot Limburg om daar onder de marathonleiding ( van 11 tot half zes) van Tim en Koldobieke, eveneens uit het verre Limboland, van een geweldige dag van sport en plezier te verzekeren. Enigste nadeel van zo’n grootse bezetting is dan natuurlijk de lange tijd die tussen de eigen wedstrijden zit, maar dit luxe probleem werd totaal geneutraliseerd door het heerlijke schouwspel wat de hele dag geboden werd, waardoor de dag als het ware omvloog. Een dag van spetterend spelplezier en homogene gelijkheid daar je in een rolstoel allemaal dezelfde handicap hebt en welks harmonie gekenmerkt werd door het feit dat er ook regelmatig spelers van de ene club graag invielen bij de andere verenigingen. 

 Ons eigen Quintus was ook verre van compleet. Drie spelers waren verhinderd omdat zij niet konden en momenteel hebben wij maar liefst een quintet Quintusmensen in de ziekenboeg. . Echter tekenend voor de sfeer in onze toonaangevende club was wel dat al die vijf geblesseerde spelers ( topsport kent nu eenmaal zijn tol) hoe stuk dan ook, stuk voor stuk aanwezig waren om hun meer gelukkige teamgenoten aan te moedigen en moreel te steunen.  

Ons Quintus 1 beet het spits af tegen gastheer Ventura die, weliswaar versterkt met onze eigen Wheelie-am, toch de etiquette van een goed gastheer niet uit het oog verloor en ons Q1, mede dankzij onze eigen voortreffelijke invalster Maribelle, netjes hun eerste wedstrijd liet winnen. Maribelle is een regulier handbaltalent die vanwege een zware knieblessure tijdelijk bij ons asiel heeft aangevraagd. Echter ondanks die klutsknieën wordt zij bij ons zo gewaardeerd dat wij haar als beloning een wintersportvakantie aangeboden hebben, in de hoop dat zij ook daar een wit voetje weet te halen en derhalve voor een generaal pardon c.q. langdurige verbintenis met ons in aanmerking komt. 

 Uiteraard gaan we hier niet alle 15 oogstrelende wedstrijden beschrijven, wat deze keer voor mij sowieso niet meevalt zonder bril ( waarover later meer) , maar we zagen een grotendeels vernieuwd SEW, met nog wel die eeuwig lachende mandarijn Martijn, nipt winnen van het nog wel oude vertrouwde HCB. Waarna wij de Beekse Fusie Club met een aantal zeer fraaie lobjes fenomenaal weerstand zagen bieden aan de eerste debutant Aeolus uit Groningen. Aeolus bestaat voor het overgrote deel uit dappere dames die allen het handbalspel goed onder de knie hebben. Echter het zwakke geslacht heeft het nadeel dat ook die knieën fysiek wat lichtvoetig zijn waardoor de Groningers niet echt voluit gas konden geven om bij het Limburgse mijn en dijn een aardverschuiving te kunnen veroorzaken. Al resulteerde dit toch in genoeg barsten in het als een huis staande BFC om een prachtige remise af te dwingen. 

 Ons Quintus 2 had het privilege om de première tegen VZV te hebben. En dit ook nagenoeg uit dames bestaande team wist met haar charmant verschijnen zo’n indruk op Ton en Mark te maken dat zij met een gericht hoekschot al 1-0 voorstonden voor de heren de hormonen in bedwang hadden. Ook deze meiden uit In ’t Veld weten wat handballen is maar moesten zich bij hun debuut helaas toch uit het veld laten slaan door ons geroutineerd Quintus, zodat deze match in tweeërlei opzicht een lust voor ons (mannen)oog was. Bij Quintus 1 tegen BFC mocht Ton met de heulenaren meeheulen en dat zou hem duur komen te staan. In een voor hem uiteraard zeel zeldzame break werd hij plots door BFC’s rots in de branding Marie-José in de wielen gereden terwijl de gerichte en loeiharde aanspeelbal van keeper Arie Bombarie reeds onderweg was. Ton werd vol op zijn bril geraakt en moest naar de kant om zijn in tweeën gespleten bril te tapen. Dat dit Ton toch enigszins parten speelde bleek in de wedstrijd van zijn eigen Quintus 2 tegen weer een andere debutant Foreholte. Dit team, gecoacht door onze eigen Daan beschikt o.a. over twee zeer goede schutters, waarvan er eentje in de weg zat toen Ton Wheelie-am op de cirkel aan wilde spelen. Zich niet bekommerend om het hoofd wat in de baan van zijn schot lag knalde Ton blind zo hard op de jongen zijn hoofd dat die met een Foreholte-ontsteking in elkaar zeeg.  

We hadden er niet echt opgelet, maar bij het treffen tussen Aeolus en VZV werd het in ene duidelijk. Zoals vermeld bestaan die beide teams nagenoeg alleen uit dames en tot nu toe waren toevallig al hun wedstrijden exclusief door charmeur Koldobieke gefloten. Niemand keek er dan ook vreemd van op dat hoewel Tim en Koldobieke beiden alle wedstrijden om en om floten, ook deze ladies night weer door een kwijlende Koldobieke geleid werd. Al viel het wel op dat zijn fluitje in deze match beduidend milder en frivoler klonk dan bijvoorbeeld wanneer hij mij weer eens berispend terugfloot. Maar ook Koldobieke is maar een man, dus het zij hem vergeven. Of Tim er ook zo over denkt, dat weten wij natuurlijk niet. 

 Echter Tim floot zijn wedstrijden met veel brille, al moest hij die van Quintus 2 tegen Foreholte wel weer even stil leggen omdat Ton een déjà vu beleefde. Het ongelooflijke gebeurde namelijk dat onze oudste andermaal een van zijn hoogst obscure  breaks reed en dat hij nu door zijn eigen keeper Mark aangespeeld werd. Mark gooit net zo zuiver en net zo hard als Arie ondervond Ton tot zijn schade, toen de bal hem ten tweede male vol op zijn bril trof. En in plaats van een break, werd het een breek toen Ton de restanten van zijn bril aan coach Vera overhandigde en de wedstrijd verder op de tast afmaakte. Tot zijn bemoddering dient nog even opgemerkt dat niemand het verschil merkte. 

 Met CSV – Quintus 2 werd weer een fantastische rolstoelhandbaldag afgesloten, die vooral veel spelplezier en hilarische momenten kende, wat uiteraard voorop staat, meedoen is ten slotte belangrijker dan winnen plegen wij altijd te zeggen, . Behalve dan vandaag want terugkijkend op een heerlijke dag kon coach Vera, die met verve al onze zes wedstrijden coachte, constateren dat haar beide Quintusteams alles gewonnen hadden en dat bovendien alle speelsters en spelers gescoord hadden. Trots vertelde zij dit bij thuiskomst aan onze onvolprezen trainster Nicole die ons in Kwintsheul feestend opwachtte. Want niet alleen haar pupillen hadden zich briljant geweerd, Nicole zelf was met haar Dames 2 juist kampioen van de eerste divisie geworden. Wat het natuurlijk niet haalt bij onze ongeslagen prestatie, maar toch ook best aardig is. Derhalve nogmaals van harte Nicole. Dit bewijst maar weer dat je de afgelopen jaren veel van ons geleerd hebt. Ga zo door, we houden wel een plaatsje voor je vrij.