Aankomend weekend is het zover, de laatste wedstrijden van het seizoen zullen gespeeld worden voor de heren- en damesteams die het buitenseizoen overslaan. Nog één weekje trainen en dan zit het er alweer op. Het is nog niet te beseffen, maar over een week is ons seizoen gewoon alweer afgelopen.
Vaak genoeg krijg je de opmerking naar je hoofd: “Ga je alweer naar de handbal? Kan je niet gewoon een keer afzeggen?” Wij, als handballende teamsporters, lachen dan hard en zeggen dat dit niet kan. En al kan het wel, zouden we het niet doen. Het team staat er namelijk voor jou en jij zult er staan voor het team.
Iedere wedstrijd komen ze weer in hun mooie zwarte tenue het veld opgelopen. Soms zijn ze alleen en soms samen met hun maat, maar altijd met een grote glimlach op hun gezicht. Ze mogen weer en zijn er klaar voor om er een mooi potje handbal van te maken. Eigenlijk zijn het net spelers alleen dan in een ander tenue.
Het bestaat uit vier muren die een klein hok vormen. De oude goedkope tegeltjes aan de muur en een koude vloer zorgen voor een kille uitstraling. De ijzeren bankjes waar je nooit lekker op kunt zitten en de enorme hoeveelheid kapstokhaakjes waar iedereen wel eens zijn hoofd tegen heeft gestoten maken het niet heel veel beter op.
Handbalvriendschap, als je niet op de handbal zit is het niet te begrijpen en als je wel op de handbal zit is het niet te beschrijven. En toch ga ik dat vandaag proberen, want soms moeten we daar gewoon even bij stilstaan.
Elk weekend staat ze daar weer. De vrouw in het grijze shirt. Er staat groot spelleider op de achterkant en ze doet haar uiterste best om die taak waar te maken.
