Spelleider? SUPERHELD!

Elk weekend staat ze daar weer. De vrouw in het grijze shirt. Er staat groot spelleider op de achterkant en ze doet haar uiterste best om die taak waar te maken.

Ik loop de Pijl binnen om een keer bij een F-wedstrijd te gaan kijken. Soms fluit ik deze wedstrijden zelf en soms vind ik 09:00 uur op zondagochtend gewoon iets te vroeg om op de tribune plaats te nemen. Maar vandaag heb ik ervoor gekozen om even langs te gaan, even een momentje van genieten in te lassen. Als je ziet hoeveel plezier die allerkleinste op het veld beleven, dan verschijnt er spontaan een glimlach op je gezicht.

Deze kinderen van hooguit 5 jaar oud hebben nog geen idee van wat ze aan het doen zijn. Een nieuw meisje heeft net gehoord van haar coach dat ze haar handen in de lucht moet doen in de verdediging. Dan rolt de bal voor haar op de grond. Maar geen moment beseft ze zich dat ze deze bal zou kunnen pakken. Haar taak was namelijk haar handen omhoog doen en de coach had niks gezegd over het pakken van de bal. Een klein stukje verderop zie je twee jongens achter elkaar aan rennen. Het lijkt meer op een tikspel dan op handbal, maar ze hebben samen het grootste plezier.

Ik geniet van de taferelen die zich voordoen op het kleine veldje. Totdat ik merk dat ik één van de weinige ben die dat doet. Er hangt een negatieve sfeer op de tribune. Kreten als: “Scheids let nou toch een keer op!” en “Pff, die vrouw zorgt er echt voor dat we verliezen” galmen het veld over. Ik kijk verbaasd over mijn schouder en daarna weer naar het spel. Zijn zij naar een andere wedstrijd aan het kijken dan ik? Ik zie namelijk iemand die het spel probeert te leiden en te begeleiden in alle mogelijke manieren. Zij zorgt ervoor dat iedereen de bal krijgt. Ze steekt een duim op naar een kind dat een mooi doelpunt maakt en vergeet niet het compliment te geven aan degene die de bal aanspeelde. Ze fluit om de overtredingen, legt de spelregel uit en geeft de bal terug. ‘Nu kan je het nog een keer proberen!’ Ondertussen strikt ze nog even de veters van de keeper, zorgt ze dat iemand stopt met huilen terwijl hij een bal in zijn gezicht kreeg en maakt een nieuwe staart bij het meisje waarbij het papadag was. Dit alles doet deze spelleider vanuit liefde en daarmee zorgt ze voor een veld vol spelplezier.

Ik wil mezelf nog een keer omdraaien en vragen naar welke wedstrijd zij aan het kijken zijn? Om dit publiek even te vertellen wat deze spelleider allemaal aan het doen is. En te zeggen dat het veel belangrijker is om plezier te hebben in plaats van te winnen. Maar helaas zal dit alles geen zin hebben. Na de wedstrijd loop ik naar het veld toe. Daar staat de vrouw met het grijze shirt omringt door 10 kleine kinderen met een rood hoofd van plezier en vermoeidheid. Ik bedank haar voor de mooie middag en zeg dat ze zich maar niks aan moet trekken van het publiek. Ze zucht en weet het. Dan komt het kleinste meisje van de tegenstander naar haar toe. “Scheidsrechter, bedankt en ik hoop dat je ons volgende keer weer fluit!” Een glimlach verschijnt op haar gezicht. “Hier doe ik het voor en ik hoop dat het publiek dat ook ooit gaat waarderen!”

Elk weekend staat ze daar weer. De vrouw in het grijze shirt. Er staat groot spelleider op de achterkant, maar eigenlijk had er SUPERHELD moeten staan