Heren 2 op een voetstuk

 Het is zondag, midden op de dag, als heren 2 zich klaarmaakt voor de eerste thuiswedstrijd van 2019. Op de harde blauwe stoeltjes van de tribune verzamelen een handjevol ouders. Iedere thuiswedstrijd zijn zij weer aanwezig, de harde kern die ervoor zorgt dat de kantine nog even open blijft en er geklapt wordt bij ieder doelpunt. Aan de galerij verzamelt de rest van het publiek zich. Een paar verdwaalde selectieleden die elkaar hebben opgetrommeld om nog even naar De Pijl te komen. Vooral voor dat biertje na afloop. Of om alle verhalen van gisteravond nog even door te nemen. Toch fijn dat ze dan heren 2 als excuus kunnen gebruiken.

Eigenlijk is het geen andere zondagmiddag dan dat heren 2 gewend is. Maar dan komt er een klein jongetje binnengelopen. Hij stuitert net zo hard als zijn nieuwe bal, zo trots dat hij mag kijken bij de wedstrijd. Zijn ouders zijn nog maar net gaan zitten of de kleine genieter begint met het stellen van vragen. “Waarom hebben deze jongens geen kniebeschermers aan?” “Je moet toch kunnen glijden naar de bal?” “Het is eigenlijk ook oneerlijk dat deze jongen zo klein is.” “Waarom hebben ze geen coach?” “Waarom heeft hij een witte pleister om zijn vinger?”

Met grote ogen vol verbazing kijkt hij naar de wedstrijd en naar alles eromheen, waar niemand ooit oog voor heeft. Want wat hij ziet is een groep jongens die plezier heeft. Die, al hebben ze geen coach, er iedere week weer voor elkaar staan. En al hebben ze wel een coach, die als hun geheime wapen zomaar in het veld kan verschijnen. Waarbij het niet uitmaakt dat je een ontstoken hand hebt, want je laat je team niet in de steek. En het niet raar is dat de versterkingstroepen in de tweede helft pas opduiken.

Deze lieve kleine jongen heeft heel de wedstrijd afgekeken, al dan niet ondersteboven en achterstevoren. Hij zag niet zomaar een tweede team zonder coach en zonder een volle tribune. Hij was er voor heren 2 en zag zijn voorbeelden. Waarschijnlijk heeft hij aankomende week geen kniebeschermers aan, want dat hoort niet meer als je goed bent. Na het eindeloze oefenen verliet hij als laatste de zaal met rode wangen van vermoeidheid en een grote glimlach op zijn gezicht. “Mama en papa, ik wil ook in heren 2 handballen als ik groot ben!”

Iwan, bedankt voor deze mooie zondagmiddag!