EEN DAG UIT HET HANDBALDAGBOEK (1994) VAN DE FAMILIE ZET.

We schrijven 9.30 uur. Vrolijk en opgetogen toog de fam. Zet op die winderige dag in december met vier tassenshirtjes naar de Pijl. Het beloofde een sportief dagje te worden voor moeder Zet en haar kwartet T ‘utjes, ook wel de Tee-Set genaamd. Als eerste van dat T-Team mocht Toby om tien voor tien aantreden.

JONGENS A ADSPIRANTEN – HERCULES 1

Met dikke oogleden stonden de jongens A adspiranten die vroege ochtend in de Pijl. Het viel dan ook niet mee voor dat stelletje slungelige pubers om zo vroeg uit de startblokken te moeten. En inderdaad, zij lieten het voortouw aan Hercules dat dankbaar profiteerde; 0-1. Hierdoor nog niet wakker geschud sudderden onze A.A. tjes allemaal gezapig door. Allemaal, op één na. Turbulent als een tierelier torde turbo Tim Keus tigmaal tomeloos hard in de touwen. Een sublieme solotrip waarmee hij eigenhandig de ruststand op 5-4 bepaalde. Ook in de tweede helft bleef Tim op schot. Doch nu was ook de rest ontwaakt. Gelukkig maar, want het werd een razend spannende ontknoping, waarin alle zeilen bijgezet moesten worden. Het werd 7-5 via een schitterende inzet vanuit de hoek door Toby. Echter daarna kwam Hercules weer terug tot 8-8. Waarna onze A.A. tjes even een dipje hadden. Zij kwamen zelfs met 9-11 achter. Echter zij bleken slechts even adem te halen voor een bloedstollend slotoffensief. Het werd weer 11-11 middels een knappe goal van Jeffrey. En het leidersduo had het niet meer. Gespannen tot in zijn trappelende teenpunten schoof Janus Tol als een nerveuze maniak op de bank heen en weer, tot hij bijna een brandplek op zijn zitvlak had. Terwijl Nico Noort van louter emotie temet zijn pet op at. Nu hadden onze A.A. tjes A gezegd en zeiden zij ook B. Magistraal maaiden zij de hijgende Hercules defensie uiteen. En na een briljante bal van Bart, een jofele jubelbal van Jordy en de tiende!!! terrible taaie treffer van Tim Keus, waar de keeper temet tureluurs van werd, wonnen zij de match met 14-11. Klasse jochies!

Onderhand was het 10.45 en had vader Zet zich het groene shirt om de blubberbuik gehesen. Ons Trefpunt mocht de wei in

ONS TREFPUNT: …………………….

De vierde match van Ons Trefpunt moest de wedstrijd van de waarheid worden. Na een eerste overwinning werd er twee keer glansrijk verloren in even zovele mateloos slechte vertoningen. Speelden onze blije bejaarden voorheen nog wel eens als jonge honden; de laatste tijd waren zij gedegenereerd tot een nest impotent pover ploeterende puppies, met de moederkoek nog in de ogen en het vruchtwater achter de oren. Zou het vandaag anders gaan? Helaas, de waarheid is hard; Keihard. Daar Ton junior vandaag zijn officiële Trefpunt debuut maakte hadden wij niet minder dan vier wissels. En HEC was meteen al onder de indruk. Echter niet voor lang. Met een gigantische graagte kwamen zij op onze nog ronkende en reutelende verdediging af en eer wij wisten dat het beginsignaal geklonken had, stonden wij 0-4 achter. Dit niet in de laatste plaats door een Herculische HECspeler, met een glimmend kaal hoofd als een opgepoetste damesbal, bij wie geen haar op zijn hoofd er aan dacht ons te sparen. Deze haar en water zwetende man gooide met zo’n gemak zo hard dat hij ons even aan Lucky Luke deed denken. Ook hij schoot sneller dan zijn schaduw. En wij voelden ons inderdaad meer voor schut staan dan alle vier de Daltons bij elkaar. En vooral die arme Jumping Jack in zijn doel moest zich een Little Joe gevoeld hebben bij de explosieve oprispingen van deze gigantisch gooiende Goliath. Gelukkig echter begon er na die 0-4 iets in ons te borrelen en ja hoor, voor een wijl wisten wij ons uit ons eigen drab omhoog te werken. Bij rust stonden wij weliswaar nog altijd vier goals achter, doch het was 7-11. Er was nog perspectief. Echter vlak na de rust kwam toch de klap. Een heel slecht voorteken. Nauwelijks weer gestart scoorde Aad van de Voort een dijk van een doelpunt. En dat was voor ons een dé jà vú. Dit hadden wij al eens meegemaakt in onze voorlaatste wedstrijd. Zo’n rentree was te mooi om waar te zijn. En inderdaad zonken wij weer dieper dan ooit te voor. Met een verdediging als een vergiet van de vlooienmarkt; een dreiging in de opbouw waar zelfs de oudst inwoonster van ons bejaardenhuis niet van zou verschieten, en een aanval met de gevaarlijke uitstraling van een Gerard Joling in een maagdenhuis, bleek er voor Ons Trefpunt vandaag geen hoop meer. Hoewel er tien minuten voor tijd nog even een lichtje oplaaide. Voor één HECspeler werd het allemaal even te HECtisch en hij vergreep zich verbaal aan de goed rechtende scheids. De getergde speler slaakte een onbepaald voornaamwoord wat wat minder voornaam wordt wanneer je dat zonder voornaam hoort. Doch hij stond zelf voor Jan met de korte achternaam en hij kreeg rood. Doch ook dat kon ons niet meer redden. Het enige positieve voor ons in de tweede helft was het debuutdoelpunt van Ton junior. Dit Jerommeke-figuur in pocketformaat rolde zijn mouwen op, spuwde eens kloek op de grond en liet vervolgens zo’n ferme wind dat de bal van de luchtdruk de verraste, vergaste keeper passeerde. In de eindfase van de strijd zag zelfs de Pedagoochelaar het ondanks zijn fonkelende nieuwe bril niet meer zitten. In een laatste wanhoopspoging slingerde hij zich over het HEC de cirkel in, maar dit bekwam hem slecht. Hij struikelde over zijn zwevende rib dewelke daardoor diagonaal kwam te hangen, waardoor de Pedagoochelaar even pijnlijk horizontaal bleef liggen. Toch hoopt hij er zondag weer verticaal bij te zijn om er dan weer pontificaal tegenaan te gaan. Want ook al werden wij dit keer weer gereduceerd tot een hoopje gemodificeerd zetmeel. Eens zal onze ster weer rijzen.

En terwijl vader Zet met hangende pootjes afgaat door de kleedkamerdeur, is het onderhand twee voor twaalf geworden. Opgeruimd staat netjes, denkt moeder Zet. En nu is het haar beurt. Zij zullen die mannen eens even laten zien hoe het wel moet. Ten slotte zitten in haar team twee zussen, één schoonzus en niet minder dan drie eega’s van de Trefpunters. Vijzel op dat ego, it’s eega-time.

DAMES 5 – HVL 4

Nauwelijks staat het haar wonden likkende Trefpunt onder de douche of de dolle dames van het vijfde hebben al vernietigend uitgehaald. Als pa Zet zich gerieflijk op de hardhouten tribune nestelt, staat vrouwlief al met 3-0 voor, een gemene grijns naar boven werpend. Dan wordt het 4-1 door een pingel van Luud, waarna de dames even verslappen. HVL komt terug tot 4-3. Dan mag Luud weer een pingel nemen: 5-3. Ja ja, mompelt pa Zet; zo kunnen wij ook winnen, met bolle Richard als privé thuisfluiter die pingels aan de dames uitdeelt alsof ‘ie Sinterklaas is. Doch dan volgen er enige onvervalste mooie speldoelpunten van het aerobische duo Carla en… inderdaad, moeder Zet. En de dames blijken het ook op eigen kracht te kunnen, ondanks het heftige verzet van de stevig uit de kluiten gewassen dames van HVL. Waaronder een stuk of drie dochters van Rita Corita zo te zien. Vlak na rust wordt het nog even ongemeen spannend. 11-11 prijkt er op het scorebord. En beide partijen gaan er nu vleselijk tegenaan. Toch wordt de spanning even vertederend gebroken door een blik op de wisselbank van Dames 5 te werpen. Niet door die ene wissel die daar met een ultra rood hoofd zit te piepen en te puffen. Doch wel door de krioelende kinderschaar die daar op, over en onder de bank wemelt. Het lijkt de crèche van Stuif és in wel. Moeder is ook een dagje uit. Echter laten we op het spel letten, want daar scoort Luud weer twee keer met die gemene linkse van haar. En HVL lijkt een beetje aamborstig te worden. Hoewel, wat heet een beetje. Met zulke borsten aamborstig zijn is meer hyperventilerend hijgerig te noemen. Maar laat je niet te veel door die borsten afleiden pa Zet, daar scoren Ien en Marja en het pleit lijkt beslecht. En inderdaad, als dan ook nog doelvrouwe Anneke op miraculeuze wijze een pingel keert wint Dames 5 met 15-12 glorieus. Klasse meiden. Of, zoals Wil glunderend zei: zo zie je maar, Wil is sterk, maar het vlees is zwak.

Hèhè, even pauze. Tiet voor een piepske, denkt pa Zet, terwijl hij richting bar kuiert, waar even later moeder Zet zich met een hoogrood gelaat en trots lachend bij hem voegt. Gezamenlijk met de koters wordt daar bij Jan Middendorp ( die wilde ook wel eens in het krantje genoemd worden)  wat gegeten en gedronken en dan is het in ene weer kwart over twee. Tijd voor de volgende Zet. Tim is aan de beurt.

HEREN B JUNIOREN 1 – RIJNSTREEK 1

Langzaam maar zeker beginnen onze HBJ 1 sterker te worden. Sterk ruiken doen die jongens al jaren, doch als zij zo doorgaan worden het misschien ook nog eens handballers. Met vaste invallers Patrick de hoog en Rikkert wordt het steeds meer een hecht team. En als dan ook nog Ties het doel verdedigt, waardoor Ferry zijn niet geringe speelcapaciteiten kan tonen, laten zij een leuke pot handbal zien. Helaas blijft er het gemis aan een vaste leider. Echter de laatste 2 weken hebben zij in ieder geval wel een stevige leider in de gedaante van Patrick Luiten. Niet dat die jongens ervan opknappen, maar het doet ze wel goed, als u begrijpt wat ik bedoel. Het eerste bedrijf sloten ze af met een 8-8 draw. En vooral Thijs was vandaag erg op dreef. De tweede helft konden ze helaas niet bolwerken. Nu ja, al had Tim Zet zes doelpunten gemaakt, dan hadden ze met 21-20 gewonnen. Nu werd er echter helaas met 16-20 verloren. Maar we gaan nog steeds vooruit.

Jeetje, half drie al weer. Sorry Tim, maar we moeten weg voor de laatste Zet. Tien over half vier wordt welp Terry Zet in Benthuizen verwacht. Hup de auto in en karren maar. To he hil.

GEMENGDE WELPEN 1 – START 85  1

Onder de noemer gemengde welpen speelt er in onze vereniging een mixie van een stel enthousiaste knapen. Doch echt gemengd zijn zij niet, aangezien er in hun team geen meisjes spelen. Daar er echter geen jongens welpen poule is, speelt dit team bij de gemengde welpen. Vandaag moesten zij tegen Start 85 en dat bestond uit drie jongens en vijfmeisjes. Dat was kaassie voor de jongens en dat lieten zij blijken. Als dartele lammetjes in de mals groene wei huppelden zij over het veld van sporthal De Hil en kwamen al gauw met 3-0 voor. Christiaan en Tim van de Berg, die invielen voor Nicolaas, scoorden een paar mooie doelpunten en Martin stond te keepen als een Ed de Goey in de dop. De “grote” mannen Mario en Frans gooiden helaas te veel op hun eigen hoogte, zodat de bal over de welpenlat ging, maar die kleine Terry Zet wist op zijn niveau wel onder de lat te scoren. Edgar en Roy liepen knap te storen en te verdedigen en zo werd er met het hele team hard gewerkt. En dat werken werd beloond. Met een 7-12 overwinning waren de jongens om half zes weer thuis.

Half zes dus. Even de wedstrijdmapjes wegbrengen en lekker op de prak aan. Wijl moeder Zet de keuken in gaat en de kindertjes Zet nog even gauw hun huiswerk afraffelen ( tis niet zoveel vandaag, ik maak het straks wel)  gaat vader Zet nog even een stukje schrijven. Rond half twaalf is dat ook weer gebeurd en zit de handbaldag er op. Nog even een kleine wandeling naar de Hoflandstraat en welterusten.

Vader Zet.